Είναι η 4^η φορά που το Culture Mushup είναι το τελευταίο blogpost του χρόνου. Το περιεχόμενό του θυμίζει κάπως τα Ξεφυλλίσματά μου, αλλά κυρίως εστιάζει, με συνοπτικό τρόπο, σε ό,τι κατέλαβε ξεχωριστή θέση στις περιβόητες λίστες (που κάνουμε όλοι λίγο έως πολύ στο τέλος του χρόνου) με ό,τι ξεχώρισα σε θέματα Πολιτισμού.

Η φετινή χρονιά ωστόσο, ήταν η πιο περίεργη απ’ όλες! Φέτος δεν πήγαμε σε θέατρα, σε συναυλίες ή σε κινηματογράφους. Αν τα καταφέραμε Γενάρη-Φλεβάρη και χαθήκαμε σε κάποιες από τις παραπάνω αίθουσες, ήμασταν τυχεροί. Εξαιτίας της παγκόσμιας πανδημίας του Covid-19 μείναμε στο σπίτι για να προφυλαχτούμε, αλλά και να προφυλάξουμε αγαπημένους ανθρώπους και συμπολίτες μας. Βέβαια, αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι για μια ακόμη φορά ο Πολιτισμός βρήκε τον τρόπο του να μας κρατήσει συντροφιά και να γεμίσει πολύτιμα τον χρόνο μας σε δύσκολες περιόδους.

Οι αριθμοί των παραγγελιών βιβλίων, οι προβολές ταινιών ή σειρών σε διάφορες πλατφόρμες, καθώς και η θέαση ψηφιακών θεατρικών παραστάσεων, δείχνουν για μια ακόμη φορά πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη ζωή μας ο χώρος του Πολιτισμού και των Γραμμάτων. Πού θα ήμασταν αν όλοι αυτοί οι δημιουργοί μας απαγόρευαν την πρόσβαση στην ομορφιά των δημιουργιών τους; Δεν πρέπει να τους ξεχνάμε και να τους στηρίζουμε, με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας μας.

<<>> 

Φέτος, άργησα να ξεκινήσω την ανάγνωση βιβλίων, κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου και της απαραίτητης ολοκλήρωσης υποχρεώσεων . Όμως, κατάφερα από τον Απρίλη έως σήμερα να διαβάσω 40 λογοτεχνικά και 10 non fiction βιβλία. Έχω αναφερθεί ενδελεχώς για τα περισσότερα τόσο στα Ξεφυλλίσματα (Νο 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12) όσο και στη στήλη Βιβλίο της Παρασκευής κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Αυτά, όμως, που μπαίνουν στη λίστα με τα κορυφαία είναι τα παρακάτω:

Λογοτεχνία

1) Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά, Robert Penn Warren, εκδ.Πόλις : ήταν ένα από τα κορυφαία αναγνώσματα της χρονιάς που φεύγει. Ένα μάθημα πολιτικής ιστορίας, αλλά και ανάλυσης του ανθρώπινου χαρακτήρα. Δεν έχω ξαναδιαβάσει τόσο δυνατό κείμενο, σε επίπεδο συναισθημάτων, αλλά και δομής λόγου.

2) Κορίτσι, Γυναίκα, άλλο, Bernadine Evaristo, εκδ.Gutenberg : το Booker του 2019 που όλοι περιμέναμε απλά με ενθουσίασε και διαβάστηκε απνευστί!

3) Η μορφή των λειψάνων,Juan Gabriel Vasquez, εκδ.Ίκαρος : ένα ακόμα έργο του Vasquez που με εντυπωσίασε! Κατάφερε και πάλι να μπλέξει γλυκά στη θεματική του την πραγματικότητα και την μυθοπλασία.

4) Η σκιά του ευνούχου, Jaume Cambre, εκδ.Πόλις : δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική με τον αγαπημένο μου συγγραφέα, με συγχωρείτε. Ό,τι και να γράψει είναι απλά κορυφαίο!

5) James Baldwin (Το κουαρτέτο του Χάρλεμ, Αν η Beale Street μπορούσε να μιλήσει, Το δωμάτιο του Τζοβάνι): είναι η χρονιά των έργων του Baldwin φέτος, ξεκάθαρα! Αν και έχω έρθει σε επαφή εδώ και καιρό με τον λόγο του, μέσω άρθρων, docs κτλ. ήταν η πρώτη φορά που διάβασα συστηματικά κείμενά του στα ελληνικά. Είναι μοναδικός!

6) Elsa Morrante: η συγγραφέας που επηρέασε όσο καμία άλλη την αγαπημένη μου Elena Ferrante έχει μια σπάνια δύναμη στην πένα της. Εκτός από την Ιστορία αλλά και τα διηγήματά της, αναμένω να διαβάσω και άλλα έργα της σύντομα!

Non fiction

1) Αντώνης Λιάκος, Ο ελληνικός 20^ος αιώνας, εκδ.Πόλις

2) Ντάνιελ Μέντελσον, Μια Οδύσσεια, εκδ.Πατάκη

3)  Tiziana de Rogatis, Elena Ferrante’s Key Words,εκδ. Europa Editons

<<>> 

Αν μπορεί κάτι να χαρακτηρίσει τη φετινή μου χρονιά, σε επίπεδο κινηματογραφικό, ήταν η επαναπροβολή αγαπημένων ταινιών. Νομίζω ότι το κλίμα της καραντίνας δεν με ενέπνεε να δω νέα έργα. Αντίθετα, ήθελα να επιστρέψω σε αγαπημένες προβολές, που ήξερα ότι δεν θα με απογοητεύσουν καθ’ όλη τη διάρκειά τους. Είδα, λοιπόν, λιγότερες νέες ταινίες, αλλά αρκετές νέες σειρές. Αυτό ήταν έκπληξη! Παρακάτω αναφέρω τι ξεχωρίζω σε κάθε ομάδα.

Ταινίες (ευτυχώς 3 από αυτές πρόλαβα και τις είδα σε κινηματογραφικές αίθουσες)

1) Μικρές Κυρίες: τι να πρωτοπώ για αυτήν την εξαιρετική και μαγική ταινία με σκηνοθέτιδα την λατρεμένη μου Greta Gerwig; Καμία αντικειμενικότητα!

2) The Glorias: η εκπληκτική μεταφορά του βιβλίου My Life on the Road της Gloria Steinem, που την γνώρισα μέσα από την κορυφαία σειρά της χρονιάς Mrs America.

3) Κατηγορώ: μπορούμε να πούμε πάρα πολλά για τον Πολάνσκι, κανείς όμως δεν αρνείται ότι αυτή η ταινία είναι αριστουργηματική!

4) Ευτυχία: το έχω ξαναπεί ότι αγαπώ αυτόν τον ελληνικό κινηματογράφο, που μεταφέρει μοναδικά το παρελθόν στο παρόν και μας μαθαίνει τόσα!

5) Η δίκη των 7 του Σικάγο: η Αμερική δίνει μαθήματα ιστορίας φέτος, και μάλλον δικαιώνεται ο χώρος των Τεχνών καθώς, ίσως, αφύπνισε την κοινωνία (εδώ και 4 χρόνια) και δεν ξαναέκανε το ίδιο λάθος με τυχόν (επανα)εκλογή του Τραμπ.

6) While at War (Mientras dure la guerra): μια άκρως ενδιαφέρουσα ματιά του Ισπανικού Εμφυλίου, με ένα μοναδικό επιτελείο ηθοποιών.

Σειρές

1) Mrs America: είναι και αυτές οι σπάνιες και ξεχωριστές σειρές, μόνο των 9 επεισοδίων, που κάθε ένα τους είναι ένα μάθημα αμερικανικής ιστορίας και απόλυτης αναζήτησης πληροφοριών στο διαδίκτυο και στα βιβλία. Είναι μια σειρά όχι μόνο για τις διεκδικήσεις των γυναικών, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά και μια υπενθύμιση ότι τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο-ακόμα και στον 21^ο αιώνα. Εύχομαι ολόψυχα η Kamala Harris να δικαιώσει τον αγώνα αυτών των γυναικών!

2) The Crown (3^ος και 4^ος κύκλος): συνεχίζοντας αυτό το εκπληκτικό ταξίδι στην ιστορία της μοναρχίας του Ηνωμένου Βασιλείου επί της Ελισάβετ Β’, δεν μπορώ να μη θαυμάσω την εκπληκτική δουλειά των δημιουργών και παραγωγών της σειράς. Μα πόσο υπέροχη η Ολίβια Κόλμαν;!

3) Η υπέροχη φίλη μου (2^ος κύκλος) : καμία αντικειμενικότητα στην αγαπημένη μου μεταφορά των βιβλίων της Elena Ferrante στη μικρή οθόνη. Το δεύτερο βιβλίο της Τετραλογίας της Νάπολης ήταν αυτό που με έκανε να συνεχίσω το ταξίδι μου στον συγκλονιστικό κόσμο της συγγραφέως. Η τηλεοπτική του μεταφορά για μια ακόμη φορά με δικαίωσε!

4) Η τούρτα της μαμάς: μια ελληνική σειρά-έκπληξη! Είμαστε τυχεροί που έχουμε δημιουργούς σαν τους Αλέξανδρο Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου και ηθοποιούς-μορφές όπως η Λυδία Φωτοπούλου. Ένα υπέροχο καστ ηθοποιών συμπληρώνει ένα κείμενο γεμάτο ατάκες-φωτιά, που αν και προκαλεί γέλιο αναφέρεται σε μεγάλες αλήθειες. Απλά, δείτε το!

5) Anorthodox : ήταν η σειρά για την οποία μιλούσαν όλοι στην πρώτη καραντίνα της χώρας. Το έχω ξαναγράψει: με συγκλόνισε! (Μπορείτε να αναζητήσετε και το εξίσου συγκλονιστικό βιβλίο)

6) The plot against America: μια ακόμη μεταφορά έργου του αγαπημένου συγγραφέα Philip Roth στη μικρή οθόνη. Φοβερή δουλειά, που σε κάνει να (ξανά)στραφείς στην υπέροχη πένα του.

7) The Eddy: έβαλε την υπέροχη μουσική της jazz για λίγο στην καραντίνα μας και στην playlist μας ένα ξεχωριστό soundtrack.

8) Good Omens: δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή με τον μαγικό κόσμο του   Neil Gaiman, απλά αυτή τη φορά λάτρεψα τους υπερ-ταλαντούχους Μάικλ Σιν και Ντέιβιντ Τένναντ και γέλασα πάρα πολύ με ένα «θρησκευτικό» θέμα.

9) Normal People: η σειρά των Millennials ή της Γενιάς Υ. Οκ, η σειρά της γενιάς μου.  

10) The Young Pope & The New Pope: ό,τι και να φανταστεί κανείς ακούγοντας τον συνδυασμό Καθολική Εκκλησία και Paolo Sorrentino είναι απλά λίγο!

Τελευταίο, αλλά όχι αμελητέο, ξεχωρίζω το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή της Joan Didion “The center will not hold”: μια περιδιάβαση στη ζωή και το έργο της, καθώς και μια πρώτη επαφή με το κίνημα του New Journalism, που μ’ ενδιαφέρει να μάθω περισσότερες πληροφορίες. Το doc είναι η κατάλληλη αφορμή για να έρθει κάποιος σε επαφή με την πλούσια εργογραφία της.

<<>> 

Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι ήταν μια γεμάτη χρονιά με εικόνες, διαβάσματα και ακούσματα…ακόμα και εντός σπιτιού. Όλα τα παραπάνω με ταξίδεψαν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, χωρίς να νιώθω ότι στερήθηκα τα ταξίδια!

Ήταν μοναδικές οι εμπειρίες των ψηφιακών προβολών θεατρικών παραστάσεων του Βρετανικού Θεάτρου, αλλά και η παρακολούθηση της 10ήμερης  17^ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Δεν έχασα στιγμή, όπως κάνω και όταν πραγματοποιείται δια ζώσης. Βέβαια, αυτή τη φορά «τριγυρνούσα» εντός σπιτιού με ακουστικά, είτε στο κινητό είτε στο tablet, παρακολουθώντας όσες περισσότερες εκδηλώσεις μπορούσα. Είναι αξιέπαινη η φετινή πραγματοποίηση της ΔΕΒΘ  καθώς για πρώτη φορά θα διατηρηθεί το οπτικό αρχείο των εκδηλώσεων της ψηφιακά! Είναι ένα έργο που αξίζει να το αναζητήσετε.

Ήταν μια χρονιά στην διάρκεια της οποίας το blog μου απέκτησε νέα ψηφιακή διεύθυνση (.com). Ομολογώ ότι δημοσίευσα περισσότερα blogposts από κάθε άλλη χρονιά! Δηλώνω χαρούμενη που ήμουν τόσο δημιουργική είτε με τη στήλη Ξεφυλλίσματα, είτε με το Βιβλίο της Παρασκευής. Επίσης, είμαι χαρούμενη που αρθρογράφησα και σε άλλα sites, μιλώντας πάλι για τα βιβλία. Δηλώνω περήφανη για την έντυπη δημοσίευση μου στο The Books’Journal Οκτωβρίου και το κείμενό μου, σχεδόν 4.000 λέξεων, που ήταν απόρροια της μελέτης μου γύρω από την συνολική εργογραφία της Elena Ferrante. Εύχομαι να ακολουθήσουν και άλλες!

<<>> 

Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε μέσα στον δεύτερο μήνα καραντίνας, του δεύτερου κύματος του Covid-19 που πλήττει τη χώρα μας, καθώς και ολόκληρο τον κόσμο. Το έχω ξαναγράψει, αλλά οφείλω να το ξαναπώ, καθώς θα ήμουν αγνώμων αν δεν το έκανα, ότι αν μένει κάτι απ’ όλη αυτή τη χρονιά δεν είναι ότι στερήθηκα κάτι, όπως ακούω πολλούς να λένε. Ίσα-ίσα , ισχύει το αντίθετο. Αυτό που μένει από το περίεργο 2020 είναι η ενσυναίσθηση, η προσοχή και η υπευθυνότητα προς τους άλλους, η αυτοσυγκράτηση και η αισιοδοξία και όλα αυτά σε προσωπικό επίπεδο. Εύχομαι όλη αυτή η εμπειρία να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και πολίτες!

Καλή δημιουργική χρονιά με ταξίδια αναψυχής, αλλά και του πνεύματος μέσα από ταινίες, σειρές, βιβλία και σύντομα εύχομαι με επισκέψεις σε μουσεία, γκαλερί και αρχαιολογικούς χώρους (εντός και εκτός χώρας)!

Σας ευχαριστώ πολύ που στηρίζετε αυτό το blog και ό,τι ξεχωρίζω στο χώρο του Πολιτισμού και των Γραμμάτων!

Στέλνω 2021 γλυκές ευχές σε όλους σας!   

Υ.Γ Στο fun page του blog στο Facebook μπορείτε να συνεχίσετε να βλέπετε οτιδήποτε προτάσεις ξεχωρίζω από το χώρο του Πολιτισμού, των Γραμμάτων & των Τεχνών!