Είναι πολύ αστείο να θεωρείς νέο ξεκίνημα την 1^η Ιανουαρίου, που φέτος μάλιστα πέφτει και Τετάρτη! Από τη μία προσπαθείς να βάλεις κάπως σε μια σειρά υποχρεώσεις και πιστεύω και από την άλλη να θέσεις νέους στόχους, οι οποίοι καλό θα ήταν να εφαρμοστούν άμεσα. Για εμένα, βέβαια, ως ξεκίνημα ήταν πάντα ο Σεπτέμβρης, μάλλον επειδή έχουν (επι)μείνει τα σχολικά πρότυπα.

Ωστόσο, η περίοδος είναι πολύ ενδιαφέρουσα για ανασκοπήσεις. Φέτος ήταν μια πολύ απαιτητική χρονιά και δεν ασχολήθηκα με το παρόν blog όσο θα ήθελα. Εύχομαι να τα καταφέρω καλύτερα τη νέα χρονιά (ωπ, θέτω και εγώ έναν στόχο εδώ). Δεν μπορώ να κρύψω βέβαια και το σοκ που μου προκάλεσε ο αποκλεισμός του link του blog  από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Βέβαια δεν εγκατέλειψα το fun page του blog και προσπάθησα να το τροφοδοτώ με ό,τι θεωρούσα ό,τι αντιπροσώπευε το blog και τις αρχές του. Στο σημείο αυτό να σας ευχαριστήσω θερμά όλους όσους είστε εδώ και διαβάζετε, στέλνετε μηνύματα και εμπνέεστε από την προσπάθειά μου να μοιραστώ ό,τι ξεχωρίζω στο χώρο του Πολιτισμού.

Οι ανασκοπήσεις μου θυμίζουν τα Ξεφυλλίσματα μου. Και κάπως έτσι θα κινηθεί και το παρόν Culture Mushup για τη χρονιά που φεύγει. Η ευχή που συντροφεύει αυτό το τελευταίο post του 2019 είναι ότι η ποσότητα δεν μετράει όσο η ποιότητα αυτών που θα επιλέξεις να διαβάσεις, να δεις και να ακούσεις.

 

Κινηματογράφος-Σειρές-Doc

Φέτος είδα λίγες ταινίες σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Επίσης πήγα λιγότερο κινηματογράφο από κάθε άλλη χρονιά. Ωστόσο, είδα πολλά ντοκιμαντέρ και έγινα για λίγο λάτρης των σειρών που απέφευγα. Στα Ξεφυλλίσματα Νο 3, 4 & 5 θα διαβάσετε περισσότερα. Ομολογώ ότι λόγω υποχρεώσεων το φθινόπωρο, αλλά και το Νοέμβρη όπως και το Δεκέμβρη, δεν κατάφερα να δω τίποτα καινούριο.

Ωστόσο, είδα το εξαιρετικό doc RBG για τη δικαστικό-πρότυπο, Ruth Bader Ginsburg, για την οποία έχω αναφέρει πολλά στα παραπάνω Ξεφυλλίσματα. Είναι απίστευτο ότι μπαίνοντας σε λίγο στη δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα να συζητάμε ακόμα για διεκδίκηση δικαιωμάτων των Γυναικών, αλλά και γενικότερα για διεκδίκηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για αξιοπρέπεια και ισότητα σε ευκαιρίες και αντιμετώπιση. Είναι σοκαριστικό να ακούς για γυναικοκτονίες, ξυλοδαρμούς, βιασμούς και πολλά άλλα σε εποχές που οι γυναίκες σπουδάζουν, διεκδικούν και αποκτούν θέσεις ευθύνης και αποτελούν πρότυπα για πολλά νέα κορίτσια. Είναι σοκαριστικό να επιστρέφουν τα πιστεύω της δεκαετίας του ’50 για τη θέση της γυναίκας και του απαραίτητου γάμου ως κλειδί επιτυχίας. Πού είναι ο πολιτισμός της Δύσης να τα πολεμήσει όλα αυτά; Είναι αστείο να κατηγορούνται οι μουσουλμάνοι για οπισθοδρόμηση, όταν ακόμα η Γυναίκα στη Δύση λαμβάνει μέρος σε κινήματα #metoo και #womenmarch. Παραθέτω αυτό το μικρό πολιτικό σχόλιο, γιατί ακόμα και στο χώρο του κινηματογράφου διαπιστώθηκε ότι γυναίκες πρωταγωνίστριες πληρώνονταν με λιγότερα λεφτά απ’ ότι οι άντρες συνάδελφοι τους.

Εμμένοντας στο ζήτημα της γυναικείας χειραφέτησης και των ίσων κοινωνικών και θρησκευτικών ευκαιριών, η Γαλλία δίνει, για μια ακόμη φορά, μια ισχυρή απάντηση μέσα από τον κινηματογράφο της. Η ταινία «Le brio» είναι μια εξαιρετική περίπτωση ταινίας σχετικά με τον κοινωνικό και φυλετικό ρατσισμό που βιώνει μια μετανάστρια τρίτης γενιάς, η οποία επιθυμεί να σπουδάσει Νομική στο Παρίσι. Δεν θα πω περισσότερα, απλά θα σας προτρέψω να την αναζητήσετε άμεσα γιατί έχει να διδάξει πολλά!

Ακόμα μία ταινία που άργησα πάρα πολύ να δω είναι οι «Μικρές Κυρίες». Και όμως δεν την είχα δει ποτέ, αν και είχα διαβάσει την παιδική έκδοση του βιβλίου στο παρελθόν. Η λατρεμένη Greta Gerwing σκηνοθετεί τη νέα έκδοση της ταινίας, που θα βγει στον κινηματογράφο στη χώρα μας τον Γενάρη, και έτσι θεώρησα ότι έπρεπε να δω την παλαιότερη εκδοχή για να μπορέσω να τη συγκρίνω. Συμπέρασμα: υπέροχη ταινία και θεματική και αναζητώ άμεσα την ενήλικη εκδοχή του μυθιστορήματος. Στο μεταξύ παρακάτω ενδιαφέροντα links για τις νέες Μικρές Κυρίες:

• Why the new Little Women adaptation is more than just a film for females.

• People Really Love Greta Gerwig’s Little Women, a Surprise to Absolutely No One

• The Ubiquity of Little Women: 11 Books Inspired by the March Family

Μια ταινία που είδα λόγω του μεγάλου hype που δημιουργήθηκε ήταν το «Marriage Story». Πώς όλα μπερδεύονται γλυκά με τα αυτά που έλεγα παραπάνω; Συγγνώμη, αλλά βαρέθηκα! Οι σχέσεις (όλων των ειδών) ομολογουμένως είναι πολύ δύσκολες και απαιτούν υποχωρήσεις, αλλά και μοίρασμα συναισθημάτων, και από τα δύο μέρη. Η ταινία τι μας έδειξε; Όταν κάποιος φτάνει στα όριά του καλό θα είναι να φεύγει. Τι γίνεται όμως όταν υπάρχει αγάπη, αλλά και ένα παιδί; Ομολογουμένως οι ερμηνείες ήταν δυνατές, αλλά δεν με συγκίνησε καθόλου η θεματική. Πιο πολύ λάτρεψα την ρεαλίστρια και αυθεντική Fleabag παρά την «αδικημένη» Σκάρλετ Γιόχανσον.

Ολοκληρώνοντας την θεματική γυναίκες-οικογένεια να αναφέρω μια ταινία από τον ιταλικό κινηματογράφο που ανακάλυψα αυτές τις ημέρες. Το «A casa tutti bene» είναι μια ταινία για τις σχέσεις, κρυφές και φανερές, και τους δεσμούς που ενώνουν και χωρίζουν ευρύτερα την οικογένεια. Αξίζει να τη δει κανείς για την ειλικρίνεια των χαρακτήρων και τις πολλές ομοιότητες που έχει με τα ελληνικά δεδομένα.

Ταινίες που δεν θα ξεχάσω για τη δυναμική και τη θεματική τους:

• JFK (αμερικανική πολιτική)
• Il traditore (ιταλική μαφία)
• Μέρες Θυμού (αντίσταση Βόρειων Χωρών στους Ναζί).

Βασισμένες σε αληθινά γεγονότα, μεταφέρουν στον θεατή, η κάθε μία με τον δικό της μοναδικό τρόπο, την οπτική γωνία για θέματα που αφορούν την πολιτική, την ιστορία, αλλά πάνω απ’ όλα τους ανθρώπινους χαρακτήρες που παίζουν τον σπουδαιότερο ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων.

Κλείνοντας την ανασκόπηση των ταινιών της χρονιάς δεν ξεχνάμε το μεγάλο πολιτικό γεγονός του Brexit και του ρόλου της Βρετανίας στην επιρροή των πολιτιστικών πραγμάτων της Δύσης. Οι ταινίες «Tolkien» και «Yesterday» μας υπενθυμίζουν ότι ακόμα και αν φύγουν θεσμικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση η πολιτιστική τους επιρροή στις μουσικές και στα διαβάσματά μας θα είναι πάντα παρούσα. Απολαυστικές!

 

Θέατρο

Νομίζω ότι ήταν η χρονιά με τις λιγότερες παραστάσεις ever! Μετά από πολλά χρόνια απέφυγα τις καλοκαιρινές θεατρικές παραγωγές. Νιώθω ότι οι ελληνικές παραγωγές, τόσο τον χειμώνα όσο και το καλοκαίρι, είναι κάπως κουρασμένες. Δεν μου προσφέρουν κάτι, δυστυχώς. Θα αλλάξει κάτι στο μέλλον; Στα Ξεφυλλίσματα 4 & 5 αναφέρω ποιες με κέρδισαν. Βέβαια, κορυφαία παράσταση της χρονιάς είναι η Μεγάλη Πλατεία του ΚΘΒΕ, την οποία θα ξαναδώ μέσα στο 2020 και θα επιδιώξω να διαβάσω και το βιβλίο του Νίκου Μπακόλα.

 

Βιβλία

Ήταν πλούσια αναγνωστική χρονιά και νιώθω πολύ ικανοποιημένη! Επίσης, αυτή τη χρονιά έμαθα και πολλά νέα πράγματα μέσω διαβασμάτων που αφορούσαν τη δουλειά και τις σπουδές και αυτό είναι το μεγαλείο της Δια Βίου Μάθησης που δεν θα εγκαταλείψω ποτέ! Είχα την πρώτη μου έντυπη δημοσίευση για μια έρευνα που έκανα στο αγαπημένο μου περιοδικό The Books’ Journal και εύχομαι να ακολουθήσουν και άλλες.

Τα top 5 λογοτεχνικά βιβλία μου

1)Η τέχνη της απώλειας (εκδ.Πόλις)

2)Πατρίδα (εκδ.Πατάκη)

3)Κάτι ν’αλλάξει!Μα πώς; (εκδ.Κίχλη)

4)Μέση Αγγλία (εκδ.Πόλις)

5)Αναψηλάφηση (εκδ.Μεταίχμιο) & Οι φωνές του ποταμού Παμάνο(εκδ.Πάπυρος) – αυτά ισοψηφίζουν

Η λίστα με τα βιβλία (λογοτεχνικά και μη) που θέλω να διαβάσω τη νέα χρονιά είναι ήδη έτοιμη και με περιμένει! Σύντομα λεπτομέρειες σε επόμενο blog post!

 

Κλείνοντας το τρέχον blog post θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και πάλι που διαβάζετε αυτό το blog!

Καλή δημιουργική χρονιά με ταξίδια αναψυχής, αλλά και του πνεύματος μέσα από ταινίες, βιβλία, θεατρικές παραστάσεις, επισκέψεις σε μουσεία, γκαλερί και αρχαιολογικούς χώρους!

 

Στέλνω 2020 γλυκές ευχές σε όλους σας!

 

Υ.Γ1 Το link του blog συνεχίζει να είναι μπλοκαρισμένο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για άγνωστους λόγους!

Υ.Γ2 Συνεχίζετε και βλέπετε διάφορες πολιτιστικές προτάσεις μου στο fun page του blog στο Facebook!