Όταν τελειώνει μια χρονιά αυτό που θέλεις να κρατήσεις είναι μόνο τις όμορφες στιγμές που ξόδεψες τον ελεύθερο χρόνο σου, είτε αυτό αφορά τον κινηματογράφο, είτε μια θεατρική παράσταση, είτε ένα βιβλίο που ξεχώρισες, μικρές ταξιδιάρικες στιγμές που σήμαιναν πολλά. Τι ξεχωριστό έγινε το 2018 λοιπόν;

Πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε ανά θεματική, η ύπαρξη αυτού του blog (και του fan page του) είναι ένα ξεχωριστό σημείο της χρονιάς που φεύγει. Το να έχει κανείς ένα blog στο οποίο μοιράζεται σκέψεις για τον πολιτισμό έχει μια ευθύνη. Δεν θα έλεγα ότι τα κατάφερα και άριστα για 1^η χρονιά, αλλά ήταν μια αποδοτική χρονιά με posts πλούσια σε περιεχόμενο και προτάσεις. Ελπίζω να σας έκαναν καλή παρέα! Εγώ πάντως πέρασα πολύ όμορφα και μέσω αυτού γνώρισα και εξίσου ωραίους ανθρώπους που ασχολούνται περισσότερο με το blogging και με κάνουν να ζηλεύω, αλλά με τη δημιουργική έννοια!

 

Κινηματογράφος

Ωραία χρονιά για ταινίες! Είδα αρκετές, αλλά και πολλές σε «επανάληψη». Και εξηγούμαι ότι η «επανάληψη» είναι για ταινίες που έχω ανάγκη να ξαναδώ και να μου κάνουν παρέα, να μου ξαναθυμήσουν όμορφες στιγμές και να με ταξιδέψουν εκ νέου.

Ο μήνας των Όσκαρ (Γενάρης) ήταν εκπληκτικός: λάτρεψα το The Post, το Call me by your name και το Lady Bird. Εξαιρετική σκηνοθετική ματιά και στις τρεις. Υπέροχες εικόνες και θεματικές. Για εμένα άξιζαν και οι τρεις οσκαρικά, αλλά τελικά σημασία δεν έχει πόσα βραβεία πήραν, αλλά τι θέση κέρδισαν στην καρδιά μας. Δεν θα ξεχάσω ότι το Call me by your name με έκανε μέσα στο καταχείμωνο να θέλω να ταξιδέψω καλοκαίρι στη μαγική Ιταλία.

Είδα σε dvd το The Immortal life of Henrietta Lacks, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και με πρωταγωνίστρια την Όπρα Γουίνφρει, η οποία το τελευταίο διάστημα αναλαμβάνει παραγωγές παρόμοιων ταινιών. Μην σας αποτρέπει το όνομα, ίσα-ίσα είναι μια ταινία-ντοκουμέντο για το ρόλο της ηρωίδας στην παγκόσμια υγεία.  Ανήκει στο είδος ταινιών που έχω ξεκινήσει το τελευταίο διάστημα σχετικά με τη ζωή και εκμετάλλευση των έγχρωμων στην Αμερική. Η σχετικά λίστα συμπληρώνεται με την Παρείσφρηση και με το  ο Άνθρωπος που ταπείνωσε τον Χίτλερ. Η δεύτερη ταινία αναφέρεται στον αμερικανό αθλητή Τζέσε Όουενς, ο οποίος συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο και κατάφερε παρ’ όλες τις δυσκολίες να διαπρέψει. Βέβαια η ταινία δεν μένει μόνο σ’ αυτό το γεγονός, αλλά σε όλο το κλίμα γεγονότων που επικρατούσε εκείνη την εποχή και στις δύο χώρες.

Παραμένοντας στη θεματική του  Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (προφανώς έχετε καταλάβει τις ιστορικές αδυναμίες) ξεχώρισα αρχικά την Οδύνη. Η αυτοβιογραφία της Μαργκερίτ Ντιράς για τη ζωή της στο Παρίσι την περίοδο του πολέμου αποδόθηκε μοναδικά από την Μελανί Τιερί. Ήταν τόσο δυνατή η ερμηνεία της που ενώ μένονταν τόσα γύρω της, ο θεατής μαγεύονταν από το  βαθιά προσεγμένο της παίξιμο. Η Ομίχλη τον Αύγουστο είναι μια εκπληκτική ταινία για ένα θέμα που μ’ έχει προβληματίσει αρκετά το τελευταίο διάστημα: ο ρόλος των γερμανών γιατρών στην περίοδο του ναζισμού. Ένα ακόμα αριστούργημα του γερμανικού κινηματογράφου που καταπιάνεται με θέματα που πονά έναν λαό, ο οποίος το τελευταίο διάστημα ανακαλύπτει την πικρή ιστορία του μέσα από τέτοια αριστουργήματα. Το Operation Finale είναι μια φοβερή παραγωγή του Netflix σχετικά με τη σύλληψη του Άντολφ Άινχμαν από τη Μοσάντ στην Αργεντινή. Ωραίες ερμηνείες και προσεγμένη παρουσίαση των γεγονότων γύρω από ένα θέμα που καίει: η σύλληψη των φυγάδων ναζί και η απόδοση δικαιοσύνης…

Τρεις ταινίες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά με φόντο την ιστορία, που αξίζει να τις δείτε γιατί θα προβληματιστείτε, αλλά και θα γελάσετε (έχω μιλήσει για όλες σε σχετικά προηγούμενα posts): 1945– Ο θάνατος του Στάλιν–Cold War

Ταινίες που με συγκλόνισαν: Αβέβαιος Θρίαμβος– Σιωπηλή Επανάσταση– Ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω. Τρεις βαθιές πολιτικές ταινίες για θέματα που προβληματίζουν, αλλά εστιάζουν κυρίως στους ανθρώπους-θύματα των ιστορικών και πολιτικών επιλογών των χωρών τους.

 

Θέατρο

Οι κινηματογραφικές αίθουσες είναι αγαπημένες, ωστόσο το θέατρο έχει πάντα ξεχωριστή θέση στον ελεύθερο (και όχι μόνο) χρόνο μου. Πάνω από 20 παραστάσεις φέτος! Όμως μόνο 4 βρίσκονται ακόμα μπροστά στα μάτια μου και θα μιλώ για καιρό γι’αυτές: ο Ερωτόκριτος του Δημήτρη Μαραμή, Η Μεγάλη Χίμαιρα του Τάρλοου, Η Γρανάδα του Καλαβριανού και το Υπέρ Ελλάδος της Δημητρακοπούλου. Και επειδή σίγουρα αναρωτιέστε γιατί αναφέρω τις παραστάσεις με τους σκηνοθέτες του είναι απλό: εξαιτίας αυτών και της μοναδικής ματιάς τους απολαύσαμε παλιές και νέες ιστορίες με ηθοποιούς με εκπληκτικές ερμηνείες! Γιατί τελικά μετά από τόσα χρόνια καταλήγω, στο ότι η σκηνοθετική ματιά είναι αυτή που θα καθηλώσει-κερδίσει τον θεατή του θεάτρου.

 

Βιβλία

Μια ακόμα λογοτεχνική χρονιά φτάνει στο τέλος της. Πόσες νέες κυκλοφορίες, πόσες νέες αγορές;  Δεν είμαι δυσαρεστημένη ως αναγνώστρια, αλλά φέτος διάβασα λιγότερα βιβλία από κάθε άλλη χρονιά. Ωστόσο, από τα 20 λογοτεχνικά βιβλία που διάλεξα με προσοχή, υπήρξε μόνο μία απογοήτευση (Φράουλες και Αίμα).

Ήταν μια χρονιά που συνέχισα αναγνωστικά τα έργα της αγαπημένης μου Έλενα Φερράντε και όμως δεν με απογοήτευσε καθόλου, ακόμα και αν τα έργα της (Μέρες Εγκατάλειψης και Χαμένη Κόρη) προηγούνταν της 4λογίας της Νάπολης. Ξαναδιάβασα Ίαν Μακγιούαν γιατί μου είχε λείψει πολύ & νομίζω ότι πρέπει να αναζητήσω και άλλα έργα του: Επιχείρηση Ζάχαρη & Στην ακτή. Οι έλληνες συγγραφείς ξεχώρισαν και πάλι και είμαι πολύ χαρούμενη που διάβασα 3 αριστουργήματα: ο Φοίνικας του Χρήστου Χωμενίδη, ο Κόκκινος Σταυρός της Μαρίας Γαβαλά και ο Θρύλος του Ασλάν Καπλάν του Θωμά Κοροβίνη.

Επανακυκλοφόρησε ένα έργο που κάθε έλληνας επιβάλλεται να έχει στη βιβλιοθήκη του και να διαβάσει είτε απνευστί είτε σταδιακά: Η Τριλογία του Νίκου Θέμελη. Τέλος, ένα βιβλίο που συνόδεψε υπέροχα το φθινόπωρό μου μετά από έναν ξεκούραστο Αύγουστο είναι η 7^η Λειτουργία της Γλώσσας, που μ’ έκανε να γελάσω, να προβληματιστώ και να θέλω να ψάξω περισσότερο τον συγγραφέα-φαινόμενο.

 

Συμπερασματικά ήταν μια χρονιά που εκτός από τα παραπάνω είχε αρκετό διάβασμα εφημερίδων (ψηφιακών & μη), επισκέψεις σε μουσεία, δύο υπέροχα roadtrips, αρκετούς καφέδες και φυσικούς χυμούς, ωραίες και πάνω απ’ όλα τιμητικές συνεργασίες με ανθρώπους που εμπιστεύτηκαν τη γνώμη μου και για όλα αυτά οφείλω να είμαι ευγνώμων! Μακάρι και το 2019 να έχει εξίσου όμορφες στιγμές!

Δεν θα θέσω εδώ στόχους ή μεγάλες αποφάσεις για την χρονιά που θα έρθει. Νομίζω ότι η λέξη κλειδί θα είναι η επιλεκτικότητα, σε κάθε τομέα! Καλή χρονιά σε όλους!2019 γλυκές ευχές!

 

Υ.Γ Και λίγο πριν φύγει ο χρόνος διαβάστε και άλλες βιβλιοπροτάσεις που ξεχώρισα, αλλά δεν μπήκαν εδώ:

• Το πιο προσωπικό…δώρο
• «Βιταμινούχες» βιβλιοπροτάσεις για τις γιορτές

Υ.Γ νο2 Αναζητήστε 2 ξεχωριστούς λογαριασμούς στο instagram: @fazieditore & @jkroik

 

 

Εικόνα από @mariedricot