Η παρούσα στήλη του blog επιστρέφει μετά από δύο περίεργους μήνες. Βρισκόμαστε στην τρίτη εβδομάδα της δεύτερης καραντίνας του πιο αχαρακτήριστου χρόνου. Ομολογουμένως το 2020 δεν είναι ένα απλό δυστοπικό μυθιστόρημα, αλλά όλα τα βιβλία φαντασίας μαζί! Η δεύτερη καραντίνα, ομολογώ, πως μου κακοφάνηκε ως επιλογή, καθώς θύμωσα με την ανοησία και την αδιαφορία πολλών, οι οποίες οδήγησαν την πόλη της Θεσσαλονίκης στο κόκκινο. Ήταν κάτι που το έβλεπα να έρχεται ήδη από την επιστροφή του καλοκαιριού και αναρωτιόμουν πόσο θα κρατήσει αυτή η «εικονική» ευτυχία. Ήταν ένα «φαινόμενο» που είχε κυριεύσει τους πάντες, μικρούς και μεγάλους. Ό,τι και να γράψω πλέον δεν έχει κανένα νόημα, καθώς από το ένα άκρο οδηγηθήκαμε στο άλλο. Βέβαια, όλα είναι ζήτημα επιλογών, ατομικών και συλλογικών. Αναρωτιέμαι βέβαια, μετά απ’ όλα αυτά, αν το πάθημα θα γίνει μάθημα…
Ευτυχώς όμως που υπάρχει και ο Πολιτισμός και μας σώζει (ακόμα και εντός σπιτιού). Είναι η πιο δημιουργική διέξοδος! Βιβλία, σειρές και ταινίες που ξεχώρισα ακολουθούν στο υπόλοιπο του άρθρου και σας προτρέπω να τα αναζητήσετε καθώς μόνο κερδισμένοι θα βγείτε.
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ
Ο αναγνωστικός οίστρος του καλοκαιριού συνεχίστηκε απρόσκοπτα και το φθινόπωρο. Βέβαια, αξίζει να αναφερθεί ότι κάθε χρονιά δεν μετράει η ποσότητα των αναγνωσμάτων μου, αλλά η ποιότητα, με βάση τα προσωπικά κριτήρια πάντα. Οι επιλογές των βιβλίων είναι αντιφατικές μεταξύ τους, σε επίπεδο θεματικών, και αυτό τις καθιστά ξεχωριστές. Από ένα βιβλίο φαντασίας, μέχρι σουρεαλιστικής ή ρεαλιστικής γραφής έως ένα πολιτικό, όλα μπλέκονται γλυκά και γεμίζουν τον φετινό περίεργο χρόνο.
Στα προηγούμενα Ξεφυλλίσματα έκλεισα τις αναγνωστικές προτάσεις μου με το τελευταίο έργο της Elena Ferrante. Μετά την ανάγνωσή του συνέταξα ένα εκτενές κείμενο, σχεδόν 4.000 λέξεων, με την προσωπική αποτίμηση του συνόλου της εργογραφίας της. Μπήκα στον λογοτεχνικό της κόσμο από το 2015 και έχοντας διαβάσει έκτοτε τα άπαντά της, καθώς και άρθρα ή μελέτες που την αφορούν, έχω διαμορφώσει μια αρκετά ξεκάθαρη άποψη, η οποία μπορώ να πω ότι κλονίστηκε με το τελευταίο της πόνημα. Δεν με απογοήτευσε, απλά με ξάφνιασε. Πολλές φορές είναι σημαντικό να υπάρχει ένας αναγνωστικός οδηγός έργων, τόσο σε επίπεδο ερμηνείας όσο και σειράς, ώστε να βοηθά τον αναγνώστη να ανακαλύψει τα μηνύματα του συγγραφέα. Ομολογώ ότι με σοκάρουν πολλές φορές οι μη στοιχειοθετημένες απόψεις κατακραυγής που γεμίζουν το διαδίκτυο, κυρίως για θέματα λογοτεχνίας, αλλά σκέφτομαι τότε ότι αυτό είναι και η δύναμη της πολυφωνίας της δημοκρατίας μας. Το κείμενο μου τελικά είχα τη μεγάλη χαρά και την τιμή να φιλοξενηθεί στο The Books’Journal Οκτωβρίου 2020 και θα «ανέβει» σε ψηφιακή μορφή την επόμενη χρονιά, για όσους δεν πρόλαβαν να το διαβάσουν σε έντυπη μορφή.
Ακολούθησε το έργο «Μακρύ πέταλο από θάλασσα» της εξίσου αγαπημένης Isabel Allende.Είχα πάνω από μια δεκαετία να διαβάσω κάποιο έργο της, και φέτος ανακάλυψα, σε μια τακτοποίηση βιβλιοθηκών, ότι έχω στη συλλογή μου ένα μεγάλο μέρος του έργου της, σχεδόν εξαντλημένο από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Τι χαρά! Το νέο της έργο θυμίζει την κλασική μορφή των βιβλίων της: οι ήρωες μπλεγμένοι στη δίνη της Ιστορίας προσπαθούν να ορθοποδήσουν. Το ύφος γραφής της, αν και είναι απλό, δεν σε αφήνει ανεπηρέαστο και δεν μειώνει καθόλου τη σπουδαιότητα του βιβλίου. Αυτή τη φορά η ιστορία της θα ξεκινήσει από τον Ισπανικό Εμφύλιο και θα φτάσει μέχρι τη δικτατορία του Πινοσέτ στη Χιλή. Παράλληλα με την καθαρά μυθιστορηματική ιστορία των ηρώων της θα μιλήσει για τα τραγικά, αλλά και σημαντικά ιστορικά γεγονότα που συντάραξαν τη Χιλή του 20ου αιώνα. Ένα ακόμα βιβλίο που διαβάζω για τη Χιλή φέτος, μετά το εκπληκτικό «Η μορφή των λειψάνων» του Juan Gabriel Vásquez και δηλώνω εντυπωσιασμένη που μέσω της λογοτεχνίας μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω περισσότερα γι’ αυτήν τη χώρα. Οι πολιτικές εξελίξεις σ’ αυτή τη χώρα, ήδη εδώ και ένα χρόνο, είναι συγκλονιστικές και έχει πολύ ενδιαφέρον να αναζητήσει κανείς την πολυπλοκότητα που υπάρχει πίσω απ’ αυτές.
Ακολούθησαν τρία σύντομα αναγνώσματα. Αν και ήταν μικρά σε μέγεθος, η συγγραφική τους δεξιότητα ήταν μεγάλη. Ο «Λάννυ» του Max Porter ήταν το πιο περίεργο βιβλίο που διάβασα φέτος! Γλυκόπικρο, τρομακτικό, με δόσεις μαγείας και λαϊκών παραδόσεων, ένα παραμύθι για μεγάλους! Δεν έχω διαβάσει το προηγούμενο έργο του, ωστόσο απ’ ό,τι διάβασα στον αγγλικό τύπο είναι ένας πολλά υποσχόμενος συγγραφέας, ο οποίος συνδυάζει το παλιό με το καινούριο.
Ακολούθησε «Η πιο πολύτιμη πραμάτεια» που ξεγελά τον αναγνώστη ότι είναι ένα απλό «παραμύθι». Είναι ένα παραμύθι μόνο για μεγάλους; Σκοτεινό, αλλά με φωτεινό τέλος. Ένα παραμύθι για όλους τους μεγάλους που αγνοούν την Ιστορία και τις μεγάλες φρικτές της στιγμές. Ένα παραμύθι για να μάθουν οι μεγάλοι και να διδάξουν τους μικρούς…για να μην υπάρξει ποτέ ξανά το ίδιο σκότος! Ένα διαφορετικό έργο, απ’ όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα, για το Ολοκαύτωμα. Είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για να εισάγεις κάποιον, με ξεχωριστό τρόπο λόγω του ύφους και στυλ γραφής, στις πιο σκοτεινές σελίδες τόσο του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου όσο και του 20ου αιώνα. Άξιο σημασίας είναι ότι ο συγγραφέας έχει συνεργαστεί με τον Γαβρά στο συγκλονιστικό σενάριο της ταινίας Amen. Ενδεικτικά αποσπάσματα: «Τα τραγούδια,οι σημαίες,οι λόγοι(…)όλη αυτή η τρέλα του θύμιζαν ότι ήταν μόνος,ότι θα ήταν για πάντα μόνος του να τιμά το πένθος,να κουβαλάει το πένθος της ανθρωπότητας (…).» «(…)αυτό είναι το μόνο πράγμα που αξίζει να υπάρχει στις ιστορίες και στην αληθινή ζωή.Η αγάπη,η αγάπη που δίνουμε στα παιδιά,τα δικά μας και των άλλων.Η αγάπη που κάνει,παρ’όλα όσα υπάρχουν και δεν υπάρχουν,η αγάπη που κάνει τη ζωή να συνεχίζεται.»
Τη φετινή χρονιά ανακάλυψα τη χαρά της ανάγνωσης συλλογών διηγημάτων. Μία από αυτές είναι το «Largo» του Μπαλαμπανίδη Γιάννη. Έχοντας παρακολουθήσει το κοινωνικο/πολιτικό έργο του συγγραφέα είναι άξιο εντυπωσιασμού ότι δεν υστερεί και η λογοτεχνική του πένα. Σύντομες και αυτοτελείς ιστορίες, με ανθρώπινο χαρακτήρα, αλλά και φαντασία, περνούν μπροστά από τα μάτια σου με τόσο ευχάριστο και μεστό, συγγραφικά, τρόπο που εύχεσαι να διαβάσεις σύντομα ένα ακόμη λογοτεχνικό βήμα του συγγραφέα.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης των βιβλιόφιλων, οι οποίοι σε επηρεάζουν με τις αναγνωστικές προτάσεις τους, παρατηρούσα το τελευταίο διάστημα τη μεγάλη αναμονή για το νέο πόνημα της Ali Smith το οποίο ολοκλήρωνε τον κύκλο των βιβλίων των τεσσάρων Εποχών της. Στην Ελλάδα κυκλοφορούν το «Φθινόπωρο» και ο «Χειμώνας». Εγώ διάβασα το πρώτο μέρος και μπορώ να πω ότι με ξάφνιασε ευχάριστα. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τη συγγραφέα και θεωρώ τη γραφή της αρκετά ιδιαίτερη, με την καλή έννοια. Νομίζω ότι ο αναγνώστης πρέπει να αφεθεί στο ρυθμό του βιβλίου, το οποίο συνδυάζει την πραγματικότητα με τον υπερρεαλισμό, σε μια ασταθή μορφή αφήγησης, που άλλοτε κουράζει και άλλοτε κυλά γρήγορα. Δεν ξέρω αν η μετάφραση παίζει κάποιο καίριο ρόλο, καθώς δεν έχω μέτρο σύγκρισης, αλλά ήταν αρκετά κατατοπιστικό το σημείωμα του έλληνα μεταφραστή στο τέλος του βιβλίου σχετικά με τη Smith. Ίσως να επιχειρήσω την ανάγνωση της και στα αγγλικά στο μέλλον.
Ακολούθησαν δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους μυθιστορήματα, αλλά τόσο όμορφα που διαβάστηκαν απνευστί, το κάθε ένα σε πέντε ημέρες! Η «Θραύση Κρυστάλλων» είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Γιώργου Γκόζη, μετά από μια σειρά από νουβέλες και διηγήματα. Ήταν ένα από τα βιβλία για τα οποία μίλησα αναλυτικά γι’ αυτό στη στήλη «Το βιβλίο της Παρασκευής» και θεωρώ ότι είναι μια ξεχωριστή ελληνική πένα που αξίζει να ανακαλύψει κανείς.
Το επόμενο μυθιστόρημα ήταν το δεύτερο βιβλίο του James Baldwin που διάβασα για φέτος: «Αν η Beale Street μπορούσε να μιλήσει». Νομίζω ότι μετά την προβολή της ομότιτλης ταινίας, σχεδόν δύο χρόνια πριν, ανυπομονούσα να πιάσω στα χέρια μου το αρχικό κείμενο έμπνευσης. Είναι ένα γλυκόπικρο έργο αγάπης. Ήταν ό,τι πιο αληθινό και συγκινητικό έχω διαβάσει για τον αγώνα δύο έγχρωμων νέων να επιβιώσουν, αν και στη σύγχρονη εποχή, σε μια κοινωνία που δεν τους υπολογίζει. Γραμμένο τη δεκαετία του ’70 είναι τρομακτικά επίκαιρο για την Αμερική του σήμερα. Άραγε ο καλλιτέχνης είναι και ένα είδος προφήτη; Τα έργα του Baldwin κρύβουν μέσα τους τόση αλήθεια για το σήμερα που σε σοκάρει! Σας προτρέπω ό,τι πέσει στα χέρια σας από την πένα του να το διαβάσετε χωρίς ενδοιασμό! Αναμένω να κυκλοφορήσουν και τα υπόλοιπα έργα του στα ελληνικά! Αγαπημένα αποσπάσματα του βιβλίου: «Δεν γνωρίζουμε αρκετά για τους εαυτούς μας. Νομίζω πως είναι προτιμότερο να ξέρεις ότι δεν ξέρεις, έτσι μπορείς να ωριμάσεις με το μυστήριο, ενώ το μυστήριο ωριμάζει μέσα σου. Μα αυτές τις μέρες, φυσικά, οι πάντες ξέρουν τα πάντα, αυτός είναι ο λόγος που τόσο πολλοί άνθρωποι νιώθουν χαμένοι.» «Μόνο ένας άντρας μπορεί να δει στο πρόσωπο μιας γυναίκας το κορίτσι που ήταν κάποτε. Πρόκειται για ένα μυστικό που μπορεί να αποκαλυφθεί σε έναν συγκεκριμένο άντρα, όμως και πάλι, μόνο μετά από δική του επιμονή. Αλλά οι άντρες δεν έχουν μυστικά, εκτός από τις γυναίκες τους, και δεν μεγαλώνουν ποτέ με τον τρόπο που μεγαλώνει μια γυναίκα. Είναι πολύ πιο δύσκολη και πολύ πιο χρονοβόρα διαδικασία για έναν άντρα να ωριμάσει και δεν θα το κατάφερνε στο παραμικρό χωρίς τις γυναίκες. Είναι ένα μυστήριο που μπορεί να τρομοκρατήσει και να ακινητοποιήσει μια γυναίκα και είναι πάντα το κλειδί της βαθύτερης θλίψης της.» «Οι άνθρωποι σε αναγκάζουν να πληρώσεις για την εμφάνισή σου, που επίσης αποτελεί την εικόνα που εσύ νομίζεις ότι δίνεις και αυτό που χαράζει ο χρόνος στο ανθρώπινο πρόσωπο είναι η ιστορική καταγραφή αυτής της σύγκρουσης.«
Πολλές φορές τα αναγνώσματα, ίσως άθελά τους, σε οδηγούν με τον τρόπο τους στις επόμενες επιλογές και εξερευνήσεις σου. Είτε αυτές είναι αναγνωστικές, είτε ερευνητικές, είτε ακόμα και διδακτικές. Βέβαια ο συνδυασμός του τελευταίου έργου του Baldwin και η διεξαγωγή των μαραθώνιων Αμερικανικών εκλογών ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για μια εκ νέου καταβύθιση στην Ιστορία των ΗΠΑ. Τα βιβλία που διαβάζω αυτό το διάστημα έχουν ως κέντρο την αμερικανική ιστορία και πολιτική, από το παρελθόν έως σήμερα. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζω πληροφορίες για μία χώρα (μήπως αυτοκρατορία;) η οποία επηρεάζει τη ζωή της Ευρώπης και όχι μόνο. Οι λαϊκίστικες απόψεις, οι οποίες πολλές φορές είναι αποσπασματικές σε επίπεδο πληροφοριών, δυστυχώς παρασέρνουν και οδηγούν στην εκφορά ακραίων απόψεων και βαρύγδουπων, ας μου επιτραπεί, λέξεων που είναι ίσως παρωχημένες. Μόνο η γνώση σώζει λοιπόν!
Από λογοτεχνικής πλευράς διαβάζω το συγκλονιστικό «Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά» του Robert Penn Warren. Κάπως αργοπορημένα κυκλοφόρησε και στη χώρα μας αυτό το έργο της δεκαετίας του ’40, το οποίο δείχνει τη διαχρονικότητα των πολιτικών και προσωπικών επιλογών του ανθρώπου. Είναι ένα μεγάλο μυθιστόρημα, όχι μόνο σε όγκο, αλλά και σε περιεχόμενο. Συνεχίζω με τα non fiction έργα και δύο από αυτά είναι η «Ιστορία του λαού των ΗΠΑ» του Howard Zinn, στις δύο εκδόσεις του, τόσο στην graphic novel μορφή όσο και στην αρχική αναλυτική μελέτη. Είχα την τύχη το 2008, στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης να συναντήσω και να ακούσω από κοντά τον σπουδαίο αυτό ιστορικό. Η μελέτη του είναι απλά συγκλονιστική, καθώς ξεκινά από τα χρόνια του Κολόμβου και φτάνει στη σύγχρονη εποχή συνδυάζοντας την πολιτική και κοινωνική ιστορία αυτής της χώρας που είναι γεμάτη αντιθέσεις. Του χρωστάμε πολλά! Η έκδοση graphic novel δεν περιέχει το συνολικό του έργο, ωστόσο είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα επιλογή για όποιον επιθυμεί μια διαφορετική επαφή με τον Zinn. Συνεχίζω με την πρόσφατη έκδοση των «Αμερικανών Προέδρων» η οποία είναι και πάλι αποτέλεσμα ιστορικών, οι οποίοι με έναν απλό αλλά περιεκτικό τρόπο παραθέτουν την ιστορία αυτού του θεσμού. Στο ίδιο κλίμα διαβάζω τη συλλογή κειμένων με τον τίτλο «Ο πειρασμός της Αυτοκρατορίας». Αν και περιέχει ανακοινώσεις από ένα ελληνικό συνέδριο του 2003, οι οπτικές και οι απόψεις σου δίνουν μια ενδιαφέρουσα αίσθηση των αλλαγών που συντελέστηκαν στις ΗΠΑ στην αυγή του 21ου αιώνα.
Στο fun page του blog ανέβασα λίγες μέρες μετά την έκδοση των τελικών αποτελεσμάτων των ΗΠΑ μια φωτογραφία με έργα που αξίζουν να αναζητηθούν για μια περαιτέρω ανάγνωση εκφάνσεων των ΗΠΑ. Προφανώς ήταν οι δύο μορφές των έργων του Zinn. Έπειτα δύο άκρως ενδιαφέρουσες ελληνικές μελέτες: η «Κόκκινη Αμερική» του Κωστή Καρπόζηλου και «Ο άλλος ψυχρός πόλεμος» της Ζηνοβίας Λιαλιούτη. Είναι πολύ σημαντικό που δύο ελληνικές φωνές αναζητούν και μελετούν διαστάσεις της αμερικανικής πολιτικής, σε συνδυασμό με τα ελληνικά δεδομένα. Αυτό, λοιπόν, επιβεβαιώνει και την αρχική μου σκέψη, ότι αυτή η χαώδης χώρα επηρεάζει ολόκληρο τον κόσμο…σε βάθος χρόνου (ιστορικού και μη). Το τελευταίο βιβλίο είναι, δυστυχώς, πάρα πολύ επίκαιρο: «Από το #BlackLivesMatter στη Μαύρη Απελευθέρωση. Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό στις ΗΠΑ». Έχουμε 2020 και ακόμα συζητούμε τα αυτονόητα! Σημειώνω από το οπισθόφυλλο: Το ξέσπασμα μαζικών κινητοποιήσεων μετά τις αστυνομικές δολοφονίες του Μάικλ Μπράουν στο Φέργκιουσον του Μιζούρι και του Έρικ Γκάρνερ στην πόλη της Νέας Υόρκης έθεσε το ζήτημα της ατιμωρησίας αστυνομικών που βιαιοπραγούν εις βάρος Μαύρων και χάλασε την ψευδαίσθηση ότι η Αμερική είναι μεταφυλετική. Το κίνημα Black Lives Matter αφύπνισε μια νέα γενιά ακτιβιστών. Σε αυτή την εμπνευσμένη και καίρια ανάλυση, η ακτιβίστρια και ακαδημαϊκός Keeanga-Yamahtta Taylor ερευνά τα ιστορικά και σύγχρονα προβλήματα που συνδέονται με το ρατσισμό και τη διατήρηση της δομικής ανισότητας, όπως είναι οι μαζικές φυλακίσεις και η ανεργία των Μαύρων. Στο πλαίσιο αυτό, η συγγραφέας υποστηρίζει ότι ο νέος αγώνας ενάντια στην αστυνομική βία έχει τη δυνατότητα να αναζωπυρώσει την ευρύτερη επίθεση για τη μαύρη απελευθέρωση.
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ/ΣΕΙΡΕΣ
Εκτός από τις αναγνώσεις, πλούσιες ήταν και οι επιλογές σε επίπεδο προβολών.
Συνεχίζοντας σε αμερικανικό κλίμα είδα την πρόσφατη κινηματογραφική απόδοση του λογοτεχνικού βιβλίου που διαβάζω, «Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά» και απλά εντυπωσιάστηκα! Εύχομαι να βρω και την πρώτη απόδοσή του, καθώς διάβασα ότι έχει την ίδια δύναμη με το βιβλίο, κάτι σπάνιο για μεταφορά έργου στη μεγάλη οθόνη. Συνέχισα με την οσκαρική ταινία «Λίνκον» και ακόμα αναρωτιέμαι τι έκανα από το 2012 έως σήμερα και δεν την είχα δει! Στο σημείο αυτό να τονιστεί ο μεγάλος ρόλος και η όρεξη των παραγωγών να ενισχύσουν τέτοιες ταινίες, ώστε το κοινό να μένει άφωνο , όχι μόνο από τις ερμηνείες των ηθοποιών, αλλά και τις εικόνες που περνούν από μπροστά του. Έπειτα, η ταινία που ανυπομονούσα να δω ήταν η «Δίκη των 7 του Σικάγο» η οποία αναφέρεται σε μια κρίσιμη περίοδο των ΗΠΑ και του ρόλου των αγώνων διεκδίκησης της κοινής γνώμης. Για μια ακόμη φορά αναδεικνύεται ο ρόλος της πολιτικής και η προσπάθεια επέμβασής της στο δικαστικό σύστημα. Μια σειρά που δεν έχω ολοκληρώσει ακόμη, καθώς κάθε επεισόδιο της είναι ένα μάθημα, κυριολεκτικά, είναι η «Mrs.America». Σε 9 επεισόδια σχεδόν μιας ώρας εξιστορείται με τη συνεισφορά εκπληκτικών ηθοποιών η πορεία για την τροπολογία του αμερικανικού συντάγματος γύρω από τα γυναικεία δικαιώματα. Τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα δεν έχουν να κάνουν με γυναίκες συντηρητικές και δημοκρατικές, ανάλογα δηλαδή με τις δύο πολιτικές παρατάξεις. Αντίθετα βλέπουμε την ιστορία από γυναίκες που ανήκουν στη «βαθιά» συντηρητική και ακραία θρησκευόμενη Αμερική και προοδευτικές στη σκέψη γυναίκες απ’ όλο το πολιτικό και κοινωνικό τόξο. Πρώτη φορά έρχομαι σε επαφή με σειρά η οποία με κάνει να ψάχνω διευκρινιστικές πληροφορίες και με οδήγησε στην αγορά του βιβλίου της Gloria Steinem «My life on the Road», το οποίο σκοπεύω να διαβάσω σύντομα μαζί με αυτό της Μισέλ Ομπάμα.
Φεύγοντας κάπως από το αμερικανικό κλίμα, αλλά παραμένοντας στα γυναικεία ζητήματα είδα την βρετανική ταινία «Misbehaviour» και πραγματικά την απόλαυσα! Ένα φλεγματικό βρετανικό χιούμορ συνδυάζεται μοναδικά με πραγματικά κοινωνικά γεγονότα, προβάλλοντας ότι η εξωτερική ομορφιά μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί με την εξυπνάδα! Όχι άλλοι κομπλεξισμοί, λοιπόν! Οι γυναικείοι λογοτεχνικοί ή θεατρικοί ρόλοι αποδίδονται εξίσου υπέροχα στις παρακάτω ταινίες «Enola Holmes» και «Ophelia» αποδεικνύοντας ότι πίσω από τους κυρίαρχους αντρικούς ρόλους των τεχνών υπάρχουν εξίσου δυνατοί γυναικείοι χαρακτήρες.
Δύο σειρές που πέρασα έναν χρόνο χαλάρωσης μαζί τους, γιατί καμιά φορά θέλεις απλά να δεις κάτι γλυκανάλατο και γεμάτο κλισέ, άλλωστε πόση πραγματικότητα να αντέξεις με το φαινόμενο Covid19 τριγύρω, ήταν η σειρά «Emily in Paris» & η «Dash &Lily». Και δηλώνω χωρίς ντροπή ότι θα τις ξαναέβλεπα, καθώς πρόσφεραν μια ζεστασιά γλυκού μυρωδάτου καφέ στην τρελή καθημερινότητά μας!
Ήταν λίγο πυκνογραμμένα αυτή τη φορά τα Ξεφυλλίσματα και χωρίς τη στήλη των links που αξίζουν το κλικ να τα συνοδεύουν στο τέλος. Ωστόσο, θέλω να πιστεύω ότι προσφέρουν για μια ακόμη φορά ένα μεγάλο εύρος επιλογών. Θα ξαναπώ ότι μου λείπει πάρα πολύ το Θέατρο, το δια ζώσης, και εύχομαι να καταφέρουμε την επόμενη χρονιά να απολαύσουμε κάποιες παραστάσεις.
Κλείνοντας ένα μικρό σχόλιο για όλα όσα συμβαίνουν εκεί έξω: ας διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας σε πολιτικό, κοινωνικό, συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Αυτή πανδημία ας μη γίνει αφορμή να βγάλει ο καθένας τον χειρότερο εαυτό του, σε κάθε επίπεδο!
Σας ευχαριστώ πολύ για μια ακόμη φορά που διαβάζετε τα Ξεφυλλίσματα & γενικότερα αυτό το blog! Πρόσφατα έκλεισε 3 χρόνια ύπαρξης!
Στο fun page του blog στο Facebook μπορείτε να συνεχίσετε να βλέπετε οτιδήποτε προτάσεις ξεχωρίζω από το χώρο του Πολιτισμού, των Γραμμάτων & των Τεχνών!
Κάπου εδώ σας αφήνω & σας στέλνω τις πιο όμορφες ευχές!
Υ.Γ Η φωτό που συνοδεύει το κείμενο είναι ο πίνακας του στούντιο του ζωγράφου Matisse.
Mon petit Cafe de Humanite 
Παράθεμα: Culture mushup of 2020 | Mon petit Cafe de Humanite