Λογικά αυτή η δημοσίευση έπρεπε να γίνει εδώ και ένα μήνα. Όταν δηλαδή ολοκληρώθηκαν οι δύσκολες υποχρεώσεις του χειμώνα και σιγά-σιγά θα επέστρεφα σε ρυθμούς κανονικότητας. Η κανονικότητα πάλι, τι λέξη και αυτή; Ποιος θα πίστευε, όμως, ότι στον 21^ο αιώνα και μάλιστα φουλ 20 χρόνια μετά την είσοδο του νέου αιώνα, μετά από οικονομική κρίση, κοινωνική κρίση και πολλά άλλα, θα βρισκόμασταν εθνικώς (μην πω και παγκοσμίως) σε καραντίνα;

Αρχικά, πρέπει να δηλώσω την μεγάλη ευγνωμοσύνη που νιώθω, γιατί μπορώ και γράφω στο παρόν blog, υπό τις καλύτερες συνθήκες του σπιτιού μου, και στη συνέχεια γιατί κάποιοι θα επιλέξουν να διαβάσουν ό,τι γράψω.

Κανονικά τα Ξεφυλλίσματα θα ξεκινούσαν με μια μεγάλη βόλτα με ποδήλατο στην ανοιξιάτικη πόλη. Η φωτογραφία που συνοδεύει την παρούσα δημοσίευση είναι μία από αυτές που πρόλαβα να βγάλω λίγο πριν το μεγάλο μπουμ. Και άντε πριν από κάτι χιλιάδες χρόνια έγινε ένα μπουμ και δημιουργήθηκε το σύμπαν, τώρα τι;

Το 2020 ξεκίνησε με δύο σημαντικά deadlines, τα οποία ολοκληρώθηκαν επιτυχώς. Στο μεσοδιάστημα υπήρχε ευτυχώς ο κινηματογράφος που έπαιζε το ρόλο διαλείμματος. Η Ευτυχία, το Κατηγορώ, το 1917, ο JoJo Rabbit & οι Μικρές Κυρίες ήταν οι καλύτερες επιλογές που μπορούσα να κάνω για να ξεκουραστώ.

Θαύμασα για μια ακόμη φορά μέσα από την Ευτυχία έναν ελληνικό κινηματογράφο, γεμάτο λυρικότητα και συγκίνηση. Άξιες οι δύο πρωταγωνίστριες που απέδωσαν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, μιας γυναίκας που εξαιτίας της έχουμε σιγοτραγουδήσει όλοι λίγο ως πολύ τραγούδια-διαμάντια. Τραγούδια που δεν ξαναγράφονται και εν τέλει ανήκουν στην ελληνική μουσική κληρονομιά αυτού του τόπου (& ευτυχώς), που έχει την τάση να παράγει πολλούς τραγουδοποιούς μέσα από realities, αλλά δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε ούτε ένα τραγούδι τους…

Οι Βρετανοί δημιουργοί έχουν καιρό που στέλνουν μηνύματα τόσο στους συμπολίτες τους, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο για το ρόλο που έπαιξε η χώρα τους στην ιστορία αυτού του πλανήτη και μάλιστα σε κρίσιμες στιγμές. Βέβαια, με ένα Brexit και με μια τεράστια αδιαφορία προς την υγειονομική κρίση που ζούμε, σιγά-σιγά η εικόνα που έχουμε για την πρώην «μεγάλη» αυτοκρατορία αρχίζει και φθίνει. Το 1917 ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά ταινιών των τελευταίων χρόνων που αποφάσισαν οι Βρετανοί δημιουργοί να παρουσιάσουν μήπως και υπενθυμίσουν ένα παρελθόν που φαίνεται να έχει ξεχαστεί. Άκουσα πάρα πολλά σχόλια, όπως ότι το περιεχόμενο της ταινίας θα προσέλκυε μόνο αντρικό κοινό. Πόσο λάθος;! Ο κινηματογράφος ήταν γεμάτος γυναίκες, κάθε ηλικίας, και η ταινία ήταν βαθιά ιστορική, καθώς αφορά τον φρικτό Α’ Παγκόσμιο πόλεμο και τα χαρακώματα που συγκλόνισαν συνειδήσεις. Πώς λοιπόν να μην δεις ένα τέτοιο έργο;

Μιλώντας για συνειδήσεις, συνεχίζω με το Κατηγορώ του Πολάνσκι. Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι, προφανώς και είμαι θυμωμένη με το παρελθόν του σκηνοθέτη, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με το αριστούργημα που είδα. Μια ταινία που ακολουθούσε κατά γράμμα τις αρχές μιας ταινίας ιστορικού περιεχομένου, με ερμηνείες συγκλονιστικές και με το αίσθημα ότι θέλεις να την ξαναδείς. Δεν απορώ καθόλου για τα βραβεία που έλαβε!

Βλέποντας το trailer του Jojo Rabbit ομολογώ ότι περίμενα πολλά περισσότερα. Ιδιαίτερο το χιούμορ του σκηνοθέτη, όπως και η προσέγγισή του σ’ ένα θέμα όπως ο ναζισμός μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Απλά, φοβάμαι ότι η ταινία θέλει προσεχτική ανάλυση για άτομα που δεν γνωρίζουν τόσο από χιούμορ όσο και ιστορία, για να μην ισοπεδωθούν κάποια πράγματα…

Κλείνοντας τις κινηματογραφικές μου «βόλτες» στα σινεμά εκτός σπιτιού, νιώθω μεγάλη χαρά που κατάφερα να δω τις Μικρές Κυρίες της λατρεμένης Gerwig στη μεγάλη οθόνη. Δεν μπορώ να είμαι καθόλου αντικειμενική καθώς λάτρεψα τα πάντα: τη σκηνοθετική της ματιά, το σενάριο, τους ηθοποιούς, τα κουστούμια, τα χρώματα, όλα!

Εντός σπιτιού τώρα προβλέπεται μεγάλη δόση κινηματογραφικών ταινιών και  σειρών. Η λίστα είναι μεγάλη από προτάσεις και ο χρόνος είναι ο κατάλληλος.

Ομολογώ ότι τα Όσκαρ φέτος με απογοήτευσαν. Όχι δεν είδα και ούτε σκοπεύω να δω τα Παράσιτα, ακόμα δεν καταλαβαίνω τη μανία για την ταινία του Ταραντίνο-βαρέθηκα οικτρά-,αδιαφορώ για την Τζούντι & τον Τζόκερ, ωστόσο θέλω να δω τον Ιρλανδό, τους Δύο Πάπες και το Πόνος και Δόξα του αγαπημένου Αλμοδόβαρ. Στο μεταξύ είδα τρεις ιδιαίτερες ταινίες που μπλέκουν την ιστορία με τη λογοτεχνία και οι άνδρες πρωταγωνιστές τους ξεχωρίζουν για το ταλέντο τους: Mientras dure la Guerra, Martin Eden & Mr Jones. Αξίζει να τις αναζητήσετε!

Φυσικά, ξεκίνησα και σειρές που είχα στη λίστα εδώ και καιρό: δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική με το The Crown που απήλαυσα τους δύο πρώτους κύκλους και περίμενα πώς και πώς τον τρίτο. Μέχρι στιγμής με έχει εντυπωσιάσει! Είδα σχεδόν απνευστί το Good Omens και θαύμασα το φλεγματικό χιούμορ των Βρετανών και θέλω να αναζητήσω άμεσα τα γραπτά του Neil Gaiman και συγκεκριμένα το Ποτέ & Πουθενά. Επίσης, πόσο υπέροχοι και ταλαντούχοι οι πρωταγωνιστές Michael Sheen και David Tennant;! Τέλος, η αγάπη για τις ιταλικές παραγωγές με οδήγησε στο Luna Nera: ένα διαφορετικό κυνήγι μαγισσών, αρκετά ενδιαφέρον, που ενώ πίστευες ότι θα ολοκληρώνονταν στον πρώτο κύκλο σε αφήνει με μια μεγάλη απορία για τη συνέχεια (και έτσι που είναι τα πράγματα, μάλλον θα αργήσουμε να δούμε τη συνέχεια). Με λίγο ψάξιμο είδα ότι είναι μεταφορά βιβλίου, αλλά θα πρότεινα να δείτε μόνο τη σειρά…

Και τώρα το μεγάλο ερώτημα: καλά μόνο τηλεόραση βλέπεις; Όχι, αλλά ομολογώ ότι είχα καιρό να πιάσω «εξωσχολικό» βιβλίο στα χέρια μου. Ωστόσο, ήρθε η ώρα να αφοσιωθώ στα αναγνώσματα τόσο της λογοτεχνίας όσο και των ιστορικών & κοινωνικών επιστημών!

Το πρώτο στη λίστα ήταν το νέο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου. Έχοντας διαβάσει τα άπαντά της, οφείλω να τονίσω ότι λίγο με απογοήτευσε το τρίτο μέρος της άτυπα σοβιετικής τριλογίας της. Η γραφή ήταν αυτή που είχα αγαπήσει, αλλά ένιωσα ότι έλειπε κάτι. Όποιος γνωρίζει τη λογοτεχνική γραφή της θα το καταλάβει. Από την άλλη, όποιος δεν έχει ξαναδιαβάσει Τριανταφύλλου (σε λογοτεχνικό επίπεδο) καλύτερα να μην ξεκινήσει από εδώ. Ωστόσο, το βιβλίο της Μιλώντας με την Αλίκη για τη Φιλοσοφία και το νόημα της ζωής είναι απλά υπέροχο! Θυμίζει Jostein Gaarder, αλλά είναι πολύ καλύτερο και πιο προσιτό για πρώτη διδακτική της Φιλοσοφίας.

Συνεχίζω με την πρόσφατη έκδοση του πρώιμου λογοτεχνικού έργου του λατρεμένου Jaume Cabre. Νομίζω τέτοιες στιγμές, που έχουν ακυρωθεί όλες οι εκθέσεις βιβλίων, όπως η Διεθνής της Θεσσαλονίκης, έχουν ανασταλεί κυκλοφορίες βιβλίων και πολλά άλλα, εκτιμάς το γεγονός ότι είχες την τύχη να συναντήσεις από κοντά έναν τέτοιο σπουδαίο συγγραφέα, να ακούσεις τις απόψεις του, να του εκφράσεις τον θαυμασμό σου και φυσικά να διαβάσεις τα έργα του σε εξαιρετική μετάφραση. Η σκιά του ευνούχου είναι μέχρι στιγμής ένα αριστούργημα που διαβάζω, αργά και απολαυστικά. Δεν με έχει απογοητεύσει ο Καμπρέ με κανένα από τα δύο προηγούμενα έργα του (έλα και ένα κλικ Confiteor & οι Φωνές του ποταμού Παμάνο).

Κλείνοντας με τη λογοτεχνία, διαβάζω παράλληλα με τα παραπάνω την Casa Μπιάφρα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη και αυτό που μπορώ να πω μέχρι στιγμής με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι ο συγγραφέας είναι μεγάλος μαέστρος, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και υπόθεσης/θεματικής.

Τα παρακάτω τρία βιβλία ήταν καιρό στη λίστα μου, μαζί με άλλα βέβαια που θα ακολουθήσουν, και τα θεωρώ απαραίτητα αναγνώσματα όχι μόνο για εξειδικευμένους αναγνώστες (λόγω θεματικής), αλλά για όλους. Αρχικά, το έργο του Γιάννη Βούλγαρη δεν με έχει απογοητεύσει καμία φορά που θέλησα να εντρυφήσω στις απόψεις του. Το βιβλίο  Ελλάδα: μια χώρα παραδόξως νεωτερική είναι ένα εξαιρετικό κριτικό εγχειρίδιο της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Κάποια στιγμή σε επόμενα Ξεφυλλίσματα θα προτείνω ορισμένα καίρια, αλλά ευανάγνωστα, έργα σχετικά με την ιστορία της χώρας μας, με αφορμή ίσως και τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821.

Στο ίδιο κλίμα, μια ξεχωριστή μελέτη όπως αυτή του Δημήτρη Χριστόπουλου, Ποιος είναι Έλληνας πολίτης; Δύο αιώνες ιθαγένεια, με συντροφεύει στην παραπάνω συστηματική ανάγνωση. Μπορείτε επίσης να «δείτε» το βιβλίο και στην αντίστοιχη εκπομπή των ιστορικών ντοκιμαντέρ «Ιστορικοί Περίπατοι» και να αποκτήσετε μια εικόνα για την αξία της μελέτης αυτής.

Κλείνοντας με τις μελέτες, παράλληλα με τα παραπάνω διαβάζω και ένα φοβερά ενδιαφέρον και ταυτόχρονα αστείο έργο: ο τίτλος μπορεί να παραπλανά, ίσως και το επίθετο του συγγραφέα, αλλά Το μίσος για τη λογοτεχνία του William Marx συνδυάζει εξαιρετικά τη γνώση με το χιούμορ και μας ταξιδεύει στις «δίκες» ανά τους αιώνες που υπέστη η Λογοτεχνία και οι εκπρόσωποί της.

Ομολογώ ότι ήθελα να γράψω πολλά περισσότερα, αλλά προτιμώ να το κάνω σε άλλο blog post.

Για την ώρα να εκφράσω και πάλι τα θερμότερα ευχαριστώ για την ακολουθία αυτού του blog που έκλεισε ένα χρόνο φιμωμένο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και ακόμα αναρωτιέμαι γιατί;), αλλά συνεχίζει να είναι δραστήριο, χωρίς links, στο fun page του στο facebook.

Εύχομαι όλα να πάνε καλά και να μπορέσουμε να βγούμε καλύτεροι από αυτή τη δοκιμασία και κρίση που ζούμε!

#menoumespiti  #staysafe