Το φθινόπωρο ήταν πάντα η εποχή των νέων ενάρξεων ή των επιστροφών στα παλιά μας λημέρια. Έτσι, λοιπόν, επέστρεψα και εγώ στο blog μου, μετά από καιρό, μεταξύ υποχρεώσεων, λίγης ξεκούρασης τον Αύγουστο, και ενός φθινοπώρου που ακόμα θυμίζει καλοκαίρι. Το κείμενο που ακολουθεί είναι κάπως πυκνό στις πληροφορίες, αλλά από τον Μάρτη μέχρι εδώ ήταν μακρύς ο δρόμος…

 

Κινηματογράφος

Προκαλεί εντύπωση σε φίλους και γνωστούς ότι είδα όλο το προηγούμενο διάστημα τα άπαντα των ηρώων της Marvel. Και όμως, ήταν οι ταινίες που με χαλάρωσαν, με έκαναν να ξεχαστώ, να εντυπωσιαστώ , όχι από τη θεματική τους, αλλά από την παρουσίαση τους. Ώρες-ώρες οφείλουμε να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να «αποσυνδέεται» και να αναζητά άλλους κινηματογραφικούς κόσμους απ’ αυτούς που επιλέγει συνήθως και αγαπά. Αν με ρωτάτε αν θα τις έβλεπα ξανά, νομίζω θα απαντούσα όχι. Βέβαια δεν συμφωνώ με τίποτα με τους αγαπημένους σκηνοθέτες Κόπολα και Σκορτσέζε και την κριτική τους, ότι δηλαδή αυτές δεν ανήκουν στις «κανονικές» ταινίες σύμφωνα με τα κινηματογραφικά πρότυπα. Νομίζω ότι όπως επιλέγει ο καθένας να διαβάσει ό,τι θέλει, εννοώ είδη βιβλίων ή λογοτεχνίας, έτσι επιλέγει και τον τρόπο διασκέδασής του. Δεν σημαίνει ότι επειδή κάποιος βλέπει ταινίες τύπου Marvel δεν μπορεί να μην εκτιμήσει τον ανεξάρτητο κινηματογράφο ή να «χαθεί» μέσα σε αίθουσες στα εκάστοτε Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ ή Κινηματογράφου, που συνήθως συναντούμε έργα με ιδιαίτερες θεματικές και ματιές. Ας απενοχοποιηθούμε, λοιπόν, κινηματογραφικά!

Έγινα και πάλι παιδί με την επιστροφή της Mary Poppins, ωστόσο δεν με ενθουσίασε όπως περίμενα. Βέβαια η πρωταγωνίστρια Emily Blunt υπηρέτησε πολύ σωστά το ρόλο της, αλλά σαν το πρωτότυπο δεν έχει. Και εδώ μπορεί να ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση κατά πόσο τα σίκουελ είναι καλύτερα ή χειρότερα και εν τέλει κατά πόσο χρειάζεται να τα δούμε.

Μια συγκλονιστική ταινία από τον γαλλικό κινηματογράφο ήταν το Un amour impossible. Δεν θέλω να αναφερθώ σε λεπτομέρειες, απλά να τονίσω το πόσο καλογυρισμένη και ανατρεπτική ματιά μπορούμε να συναντήσουμε σε μια ταινία εποχής που θέτει ως ζήτημα τις κομπλεξικές ταξικές διαφορές και πόσο αυτές κρίνουν τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Το Sono tornato δημιούργησε σάλο στην Ιταλία. Επιστροφή του δικτάτορα Μουσολίνι στο σήμερα μεταξύ τραγελαφικών καταστάσεων, αλλά με μια δόση σκληρής πραγματικότητας για τις πολιτικές ιδεολογίες που αναγεννιούνται ή μήπως δεν έχουν πεθάνει ποτέ; Με την πρώτη ματιά μπορεί κάποιος να την χαρακτηρίσει ως κωμωδία, ωστόσο δεν είναι. Είναι ένα πολιτικό έργο με προβληματισμούς πέρα από την πολιτική φύση του ανθρώπου.

Η Γαλλική Επανάσταση είναι μια ταινία που θυμίζει doc με πολλά στοιχεία προφορικότητας. Το θέμα που πραγματεύεται δεν είναι εύκολο. Πώς μπορείς να αποδώσεις γεγονότα μηνών αλλά και τον μεγάλο αντίκτυπο τους στη ροή της Ιστορίας; Με μια ματιά από «κάτω προς τα πάνω», δηλαδή από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, τους άτυπους πρωταγωνιστές με λίγα λόγια, έως τις σπουδαίες γαλλικές προσωπικότητες της Επανάστασης, απολαμβάνουμε μια ταινία που μας δημιουργεί ερωτήματα και μας κάνει να στραφούμε στην βιβλιογραφική ιστορία για να μάθουμε περισσότερα. Στο σημείο αυτό να αναφερθεί ότι στο ίδιο κλίμα κινείται και το βιβλίο του Eric Vuillard «14^η Ιουλίου» το οποίο συνοδεύει εξαιρετικά την προβολή της παραπάνω ταινίας.

Την Red Joan την περίμενα πώς και πώς! Πώς απέκτησαν οι Σοβιετικοί πρόσβαση στα σχέδια της ατομικής βόμβας των Αμερικάνων; Μέχρι πού είναι τα όρια υπηρέτησης της Επιστήμης έναντι της Ανθρωπότητας; Αναζητήστε την και απολαύστε ένα μοναδικό επιτελείο βρετανών ηθοποιών να δίνει τον καλύτερο εαυτό του!

Και αφού μιλάμε για Βρετανία σπεύσατε να αναζητήσετε τη σειρά Fleabag. Καυστικό, αλλά βαθιά ανθρώπινο βρετανικό χιούμορ για τη γυναίκα στη σύγχρονη εποχή, μακριά από τα πρότυπα του Sex & the City. Η αγαπημένη Oh that book σας δίνει όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζετε.

Βρετανία=Σαίξπηρ νόμος, άρα όταν ο φοβερός Κένεθ Μπράνα μεταμορφώνεται στον εθνικό συγγραφέα και σκηνοθετεί τις τελευταίες του στιγμές, τι αποτέλεσμα περιμένετε; Δυνατή ταινία!

Θερινός κινηματογράφος και Woody Allen είναι ο απόλυτος συνδυασμός, σωστά; Ωστόσο, το A rainy day in New York είναι μία γλυκανάλατη προσπάθεια του αγαπημένου σκηνοθέτη, να συναντήσει τον ρομαντισμό στη λατρεμένη του πόλη. Αν θα πρότεινα να δείτε κάτι με την πόλη πρωταγωνίστρια είναι σίγουρα η σειρά Modern Love. Αυτοτελή & σύντομα επεισόδια-ιστορίες που βασίζονται στην αντίστοιχη εβδομαδιαία στήλη των New York Times. Μυθοπλασία και πραγματικότητα δένουν αρμονικά και δίνουν ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα.

Εντελώς τυχαία έπεσα πάνω στην ταινία A perfect day.Πόσο ειρωνικός τίτλος όταν πραγματεύεσαι τη δράση μιας ΜΚΟ στην εμπόλεμη ζώνη της Γιουγκοσλαβίας; Εκπληκτική & συγκλονιστική ταινία!

Την έψαχνα 10 χρόνια και την βρήκα εντελώς τυχαία σε ένα bazar ταινιών: η Επιστροφή στο Μπράιντσχεντ είναι μια μοναδική ταινία εποχής, μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Evelyn Waugh, η οποία μεταφέρει με μοναδικό τρόπο την παρακάτω ιστορία: 1925, Οξφόρδη. Ο νεαρός Τσαρλς γνωρίζει τον Σεμπάστιαν, γιο του αριστοκράτη Λόρδου και της Λαίδης Μαρτσμέιν. Τον Τσαρλς τον γοητεύει η ζωή του Σεμπάστιαν, η λάμψη και ο πλούτος και ενθουσιάζεται με την ιδέα ότι τον προσκάλεσε στην εξοχική κατοικία της οικογένειας στο Μπράιντσχεντ. Ξεμυαλίζεται με την αδελφή του Σεμπάστιαν, Τζούλια και όσο περνάει ο καιρός και το συναίσθημά του για αυτήν μεγαλώνει, ένα όψιμο εμπόδιο αρχίζει να απειλεί την αγάπη τους: η προσκόλληση της οικογένειας στην καθολική πίστη.

Iron Jawed Angels: η απόλυτη ταινία για τον αγώνα των γυναικών για τη διεκδίκηση ψήφου στις ΗΠΑ. Ένα μοναδικό γυναικείο επιτελείο ηθοποιών που καταφέρνει να αναπαραστήσει την εποχή τόσο ζωντανά.

 

Βιβλία

Ξεχωριστές αναγνώσεις με συντρόφευαν όλο αυτό το διάστημα. Ελληνική αλλά και ξένη λογοτεχνία βρίσκονται στις λίστες μου. Επιλέγω να σας τα παρουσιάσω με σύντομο τρόπο (πατήστε πάνω στους τίτλους και τους συγγραφείς για περισσότερες πληροφορίες).

• Ιταλική παρέμβαση συναισθημάτων: 3 βιβλία της ιταλικής λογοτεχνίας που αξίζει να αναζητήσετε. Σύντομα αναγνώσματα που προκαλούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
• «Φίρνταους» : τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτό το βιβλίο! Είναι μια γροθιά στο στομάχι! Ποια είναι η θέση της γυναίκας στην Ανατολή; Χωρίς να χρησιμοποιούνται χρονικές αναφορές η αφήγηση-μαρτυρία που μας παραθέτει η συγγραφέας γίνεται κραυγή για όσα αποσιωπούνται και δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι συμβαίνουν.
• Ολοκλήρωσα την εργογραφία της Elena Ferrante και γράφω εδώ ένα συνολικό κείμενο για την αξία των έργων της για τα Γράμματα και τις Τέχνες. Αναμένω με χαρά το νέο της πόνημα στις 7 Νοέμβρη!
• «Το δικό σου πρόσωπο θα είναι το τελευταίο» : εξαιρετική η πρώτη μου επαφή με την σύγχρονη πορτογαλική λογοτεχνία, ιδιαίτερο κείμενο με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις.
• «14^η Ιουλίου»: νιώθω μεγάλη χαρά που είδα από κοντά τον Eric Vuillard (η φετινή Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης είχε όλα τα καλά!) και διάβασα το σύνολο των έργων του που κυκλοφορούν στα ελληνικά! Σύντομα, αλλά μεστά αναγνώσματα που με το μοναδικό ύφος της προφορικότητάς τους δίνουν άλλη διάσταση στην ιστορική αφήγηση μπλεγμένη αρμονικά με τη μυθοπλασία.
• Η Αγγέλα Καστρινάκη είναι μια ξεχωριστή καθηγήτρια και η λογοτεχνική της εργογραφία το ίδιο. Αξίζει να την αναζητήσετε!
• «Άνθρωπος στη σκιά: Μια ελληνική ιστορία» του Νικόλα Σεβαστάκη, «Σκοτεινός Βαρδάρης» της Έλενας Χουζούρη, «Άνω κάτω» της Χριστίνας Πουλίδου και «Αναψηλάφηση» του Βασίλη Γκουρογιάννη : άξιοι εκπρόσωποι της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας που αξίζει διαβαστούν και στη συνέχεια να αναζητηθεί το σύνολο του έργου τους. Υπέροχη γλώσσα και γραφή, με άκρως ενδιαφέρουσες θεματικές και περιεχόμενο.
• Δύο μεγάλα μυθιστορήματα όχι μόνο σε μέγεθος αλλά και σε περιεχόμενο: «Οι φωνές του Ποταμού Παμάνο» του Jaume Cambre (αναμένουμε μέχρι το τέλος του χρόνου το 3^ο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά) και «Η τέχνη της απώλειας» της Alice Zeniter. Διεκδικούν και με το παραπάνω μια θέση στον ελεύθερο χρόνο μας, μας γεμίζουν με πολλά συναισθήματα και διευρύνουν τους πνευματικούς μας ορίζοντες.
• «Μέση Αγγλία»: λατρεμένος Jonathan Coe δεν θέλει συστάσεις! Το Brexit αλλιώς!
• «Μόνοι στον κόσμο: Ευρωπαίοι συγγραφείς, αντιαμερικανισμός και ευρωπαϊκή μοναξιά» : δεν έχω ξαναδιαβάσει παρόμοια μελέτη. Το αντίτυπό μου είναι ένα βιβλίο γεμάτο σημειώσεις και υπογραμμίσεις! Η Τριανταφύλλου ξεπερνάει τον εαυτό της και μας προσφέρει μια μοναδική μελέτη, χωρίς ξύλινη γλώσσα, για ένα θέμα που γεννά γόνιμα ερωτήματα στο χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών.
• «Η τελευταία μπλόφα: Το παρασκήνιο του 2015 – Οι συγκρούσεις – Το Plan B» : απλά διαβάστε το είτε συμφωνείτε με το περιεχόμενο είτε όχι.
• «Ο γαλατάς» Anna Burns: λυπάμαι πάρα πολύ που ένα βιβλίο με τέτοια θεματική (ιρλανδικό ζήτημα) και μάλιστα βραβευμένο με Booker με κούρασε αφάνταστα (το ξεκίνησα Πάσχα, το τελείωσα Ιούλιο) και δεν με κέρδισε το ύφος γραφής του καθόλου. Άλλοι διαφωνούν με αυτό που λέω. Κανένα πρόβλημα. Αναζητήστε το ωστόσο είτε στα αγγλικά είτε στα ελληνικά (χίλια μπράβο στην μεταφράστρια Μαρία Αγγελίδου). Μπορεί να με κούρασε, αλλά δεν μετάνιωσα που το διάβασα ώστε να μπορώ να έχω γνώμη.

 

Θέατρο

Η άνοιξη είχε ενδιαφέρουσες θεατρικές παραστάσεις στην πόλη και είδα έργα κυρίως από την Αθήνα που δεν με απογοήτευσαν.Το καλοκαίρι δεν με ενθουσίασαν μετά από χρόνια οι επιλογές που υπήρχαν,ενώ το φθινόπωρο ξεκίνησε πολύ αισιόδοξα με 3 δυνατά έργα από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Το «Ευχαριστημένο» είναι η μεταφορά του ημι-αυτοβιογραφικού έργου της κόρης του Καραγάτση, Μαρίνας, σε σκηνοθετική ματιά του γιου της Τάρλοου. Ομολογουμένως μια οικογενειακή υπόθεση που αξίζει κάθε χειροκρότημα!

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και ο Γιάννης Κακλέας είναι ο απόλυτος συνδυασμός επιτυχημένων παραστάσεων κωμωδίας. Ο «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» ήταν μια πολύ όμορφη απόδοση της ομώνυμης ταινίας, με δόσεις ρομαντισμού και γέλιου με φόντο την ιστορία ενός ξεχωριστού συγγραφέα.

Έχω αναφερθεί στην αδυναμία που έχω για την σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Καλαβριανού. Έτσι δεν θα μπορούσα να χάσω ούτε το «Κουμ Κουάτ» ούτε την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» που σκηνοθέτησε και καθοδήγησε μοναδικά τους ηθοποιούς του να αναδείξουν από τη μία ένα φοβερό χιούμορ και από την άλλη μια κλασική ελληνική τραγωδία. Μόνο θερμά μπράβο!

Η πόλη της Θεσσαλονίκης κουβαλάει πολλές ιστορίες. Όταν μάλιστα βρίσκει και τους κατάλληλους ανθρώπους να τις αφηγηθούν μπορεί να παρουσιάσει και θεατρικά διαμάντια. Είχα την τύχη να δω δύο εξαιρετικές παραστάσεις του ΚΘΒΕ: «Επταπύργιο: ένας αιώνας σε μια μέρα» και τη «Μεγάλη Πλατεία».

Το πρώτο έργο είναι η σύνθεση σκορπισμένων ιδεών από κείμενα, γεγονότα, εμπειρίες, βιώματα κ.α στην ιστορική γραμμή του 20^ου αιώνα των ανθρώπων που έζησαν τόσο στις φυλακές του Επταπυργίου όσο και γενικότερα στο χώρο των Κάστρων. Αξίζει να αναφερθεί ότι ακούστηκαν ιστορίες από τους λεγόμενους καστρόπληκτους, οι οποίοι ήταν οικογένειες προσφύγων από τη Μικρά Ασία που έστησαν το σπιτικό τους κυριολεκτικά πάνω στα βυζαντινά τείχη της πόλης.

Το δεύτερο έργο είναι η θεατρική διασκευή του σπουδαίου λογοτεχνικού έργου του Νίκου Μπακόλα. Μια υπέροχη σκηνοθετική ματιά από την Ελένη Ευθυμίου και ένα εξαιρετικό κείμενο του Άκη Δήμου, συνοδεύουν ένα επιτελείο 20 ηθοποιών που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους μεταφέροντας μας σχεδόν σε όλα τα κρίσιμα γεγονότα του 20^ου αιώνα που σημάδεψαν την πόλη. Η Μεγάλη Πλατεία είναι μία από τις πολλές πλατείες της πόλης μας και γύρω της εξελίσσονται οι ιστορίες ηρώων-θυμάτων του χρόνου.

 

Σας ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση!

Μέχρι την επόμενη φορά με τα Ξεφυλλίσματα Νο6 εύχομαι να περνάτε πολύ όμορφα!

Φωτο-σκίτσο από: Julianna Brion για τον The New Yorker.

Υ.Γ1 Το link του blog συνεχίζει να είναι μπλοκαρισμένο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για άγνωστους λόγους!

Υ.Γ2 Συνεχίζετε και βλέπετε διάφορες πολιτιστικές προτάσεις μου στο fun page του blog στο Facebook!