Ένας πολύ βροχερός και κουραστικός μήνας φεύγει και αισιοδοξώ να ακολουθεί ένας απόλυτα καλοκαιρινός και ξεκούραστος Ιούλιος.

Τον προηγούμενο μήνα ξεχώρισα πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα. Το διαδίκτυο άλλωστε προσφέρει έναν πλούτο πληροφοριών και αναζητήσεων. Ωστόσο, το κλειδί είναι να βγαίνουμε συχνά από την ψηφιακή πραγματικότητα και να ζούμε στη δική μας…ρεαλιστική.

Με αφορμή τα παραπάνω λοιπόν, ξεχώρισα το βιβλίο του Μανώλη Ανδριωτάκη «Ο αλγόριθμος της Σοφίας» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κριτική. Ένας σύντομος, αλλά πολύ κατατοπιστικός  οδηγός για όσους ενδιαφέρονται να ερμηνεύσουν τα μυστικά της ψηφιακής εποχής μας. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε διαλογική μορφή και θυμίζει το βιβλίο του Τζόστειν Γκάρντεν που πριν από χρόνια μας μύησε στον Κόσμο της Σοφίας, δηλαδή της Φιλοσοφίας, ενώ τώρα ο Ανδριωτάκης θέλει να μας μυήσει στον Αλγόριθμο της Σοφίας. Χρήσιμο εργαλείο για γονείς, εκπαιδευτικούς, δημοσιογράφους και όσους επιθυμούν να κατανοήσουν καλύτερα τη σύγχρονη εποχή μας στην οποία κυριαρχεί το Διαδίκτυο.

Παραμένοντας στο χώρο των βιβλίων ολοκλήρωσα το πρόσφατο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη, «Ο Θρύλος του Ασλάν Καπλάν», και δηλώνω για μια ακόμη φορά μαγεμένη. Δυστυχώς όμως δεν ένιωσα το ίδιο για το «Φράουλες & Αίμα», που τελικά με απογοήτευσε και δεν θύμιζε σε τίποτα την εξαιρετική ταινία. Έχω ξεκινήσει με πολύ ενδιαφέρον τον «Κόκκινο Σταυρό» της Μαρίας Γαβαλά, καθώς και την πολυαναμενόμενη μελέτη του Βαγγέλη Χατζηβασιλείου «Η κίνηση του εκκρεμούς: άτομο και κοινωνία στη νεότερη ελληνική πεζογραφία:1974-2017». Νομίζω ότι θα είναι το επιστημονικό βιβλίο του καλοκαιριού και ήδη οι προσεχτικές σημειώσεις με μολύβι παίρνουν φωτιά. Ο μήνας είχε πολλές κυκλοφορίες νέων βιβλίων, η λίστα επιθυμιών μεγαλώνει και αναρωτιέμαι ότι, εκτός από χρήμα, πρέπει να υπάρξει και χρόνος για να διαβαστούν όλα όσα τυχόν αποκτηθούν.

Και επειδή στο χώρο της λογοτεχνίας έχουν δημιουργηθεί αδυναμίες, δεν θα μπορούσα να παραβλέψω τη νέα ιταλική μου αδυναμία, την Elena Ferrante, και ό,τι γράφεται γύρω απ’ αυτήν. Πρόσφατα κυκλοφόρησε μια μελέτη γύρω από την Τετραλογία της, η οποία αξίζει να αναζητηθεί. Η ίδια συνεχίζει την εβδομαδιαία στήλη της στον Guardian και λίγο πριν φύγει ο Ιούνιος ένα κείμενό της δείχνει ξεκάθαρα το ρόλο του πνευματικού ανθρώπου στα πολιτικά πράγματα της χώρας της. Ένα αρκετά ενδιαφέρον άρθρο προτείνει βιβλία για μετά την ανάγνωση των έργων της και έρχομαι να συμπληρώσω με το «Χρονικό των φτωχών εραστών» του Πρατολίνι και  το «Neapolitan Chronicles» της  Anna Maria Ortese, έργο που αναφέρουν ότι επηρέασε πάρα πολύ τη γραφή της. Τέλος, να ενημερώσω ότι θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο στα ελληνικά το έργο της «The Lost Daughter».

Παρακάτω ακολουθούν κάποια links στα οποία αξίζει να ανατρέξετε:

• Τα ποιήματα του T.S Eliot όπως διαβάζονται από τον υπέροχο Jeremy Irons.
• Πέντε βιβλία που μας βοηθούν να «διαβάσουμε» παλιούς και νέους δικτάτορες.
• 15 βιβλία που επηρέασαν τον Philip Roth.
• 15 βιβλία για να κατανοήσει κανείς τη Σύγχρονη Δημοσιογραφία.
• 10 από τα καλύτερα podcast περί πολιτικής.
• Ένα διασκεδαστικό βιντεάκι για τους λάτρεις του καφέ.

Σε επίπεδο κινηματογραφικό αλλά και σειρών, μέχρι να ξεκινήσουν τα θερινά θέατρα, ξεχώρισα πολλές και εξαιρετικές επιλογές. Το 1945 είναι ένα ακόμη δείγμα, μετά την πολωνική Ida, του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και συγκεκριμένα από κράτη του πρώην Ανατολικού μπλοκ για το πώς πραγματεύεται κανείς τη μνήμη μετά από χρόνια. Το ασπρόμαυρο τοπίο της ταινίας, που εξελίσσεται μέσα σε μια μέρα, υποβάλει τον θεατή σε περίεργα συναισθήματα και προβληματισμούς. Δεν είναι μια ταινία για το Ολοκαύτωμα, αλλά για την ευθύνη όσων έμειναν πίσω και ήταν υπεύθυνοι για ό,τι έγινε. Το Mudbound ήταν μια ταινία που ανήκει στο ίδιο κλίμα με ταινίες που ξεχωρίζω για τα ανθρώπινα δικαιώματα των έγχρωμων στην Αμερική. Υπέροχο καστ αλλά και ερμηνείες, προσεχτικά διαλεγμένες από την εξαιρετική σκηνοθέτιδα Dee Rees, από την οποία περιμένουμε πολλά στο μέλλον. Ο κύριος και η κυρία Άντελμαν είναι μια υπέροχη γαλλική ταινία που μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και για τον ρόλο της Γυναίκας-Συζύγου στην ίδια την ταυτότητα του Άντρα-Συζύγου. Είχα την αίσθηση ότι αναφερόταν σε πραγματικά γεγονότα, δεν ξέρω κατά πόσο αποτελεί μυθοπλασία το ζευγάρι που παρουσιάζεται.

Είδα κάπως καθυστερημένα το 1968 του Μπουλμέτη, που αν και αναφέρεται εξολοκλήρου σε ένα γεγονός που σημάδεψε τον ελληνικό αθλητικό χώρο, η ταινία έχει διπλή ανάγνωση. Ο αγαπημένος σκηνοθέτης παρουσιάζει με πολύ σεβασμό και ακρίβεια, ως μια μορφή ντοκιμαντέρ, εικόνες και γεγονότα της Ιστορίας που οφείλουμε να θυμόμαστε. Από τη μία βλέπουμε γεγονότα που σημάδεψαν εκείνη την χρονιά, σ’ ένα άτυπο παράλληλο σύμπαν πραγματικοτήτων με τη νίκη της ΑΕΚ στο μπάσκετ. Από την άλλη όμως κατάφερε για μία ακόμη φορά να τρυπώσει στις «ρωγμές» της Ιστορίας και να καταγράψει μικρο-ιστορίες και γεγονότα ανθρώπων που δεν πρέπει να τους λησμονήσει κανείς, γι’ αυτό είναι αξιέπαινος! Ο Μπουλμέτης συνδυάζει το ανθρώπινο στοιχείο, το απλό, το καθημερινό, που μετατρέπεται σιγά-σιγά σε μυθοπλασία, μαζί με τη Μνήμη, που είναι εκεί και δεν πρέπει να χαθεί, και δημιουργεί ταινίες-μαθήματα. Με συγκίνησε πολύ, αν και δεν είμαι φίλαθλος. Με συγκίνησε γι’ αυτό που είπε στο τέλος… ότι ανάμεσα στις χαρές και τις λύπες υπάρχουν ιστορίες που πρέπει να ειπωθούν, γιατί αυτές θα μείνουν! Και αν θέλετε..αυτές θα διδάξουν.

Το Breath, το Love Simon και το Paris can wait της συζύγου Κόπολα είναι 3 γλυκές ταινίες για να περάσετε ένα ΣΚ. Ο μήνας όμως ξεχώρισε για δύο αριστουργήματα του ισπανικού κινηματογράφου που με συγκλόνισαν τόσο για το περιεχόμενο όσο και για την κινηματογραφική τους παρουσίαση. Ο Αβέβαιος Θρίαμβος και το Μαύρο Ψωμί του Agustí Villaronga πραγματεύονται γεγονότα επαρχιακών περιοχών της Ισπανίας στα χρόνια του Εμφυλίου και δείχνουν με τον πιο σκοτεινό τρόπο πώς αυτή η χώρα έχει καταφέρει να θέτει νέα ερωτήματα σ’ένα παρελθόν που δεν είναι ακόμα πολύ ξεκάθαρο.

Η σειρά που έχω ξεκινήσει και έχω εντυπωσιαστεί από τις λεπτομέρειες περιεχομένου και την σχεδόν κινηματογραφική απόδοση είναι το Genius του National Geographic. Ο πρώτος κύκλος αναφέρεται στη ζωή του Άλμπερτ Αϊνστάιν και ο δεύτερος στον Pablo Picasso.

Ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ που θέλω να ξαναδώ με μεγάλη προσοχή είναι αυτό του σημαντικού αμερικανού λογοτέχνη Gore Vidal  «The United States of Amnesia» παραγωγής του 2013. Μέσα σε μιάμιση ώρα παρακολουθούμε έναν αεικίνητο άνθρωπο του πνευματικού κόσμου να ασκεί κριτική στις Η.Π.Α και να διδάσκει τόσα πολλά. Ειλικρινά αναρωτιέμαι γιατί τα βιβλία του, εξαντλημένα από καιρό στα ελληνικά, δεν έχουν προσεγγιστεί από κάποιον εκδοτικό οίκο για επανέκδοση.

Και τώρα το απόλυτο κινηματογραφικό νέο: η αγαπημένη Greta Gerwing θα σκηνοθετήσει τις νέες Μικρές Κυρίες και τα ονόματα που θα συμμετέχουν είναι αυτά της Meryl Streep, της Emma Stone, της Saoirse Ronan και του Timothee Chalamet. Υπέροχο;!

Ακολουθεί λίγη Τέχνη που δίνει στη ζωή μας περισσότερο χρώμα. Αρχικά οι υπέροχες φωτογραφίες του Peter Turnley σε κάνουν να ερωτευτείς ξανά με διάφορα κλικ. Στη συνέχεια η έκθεση Restart της Συλλογής Κωστάκη στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης σε ταξιδεύει στα μοναδικά διαμάντια της Ρωσικής Πρωτοπορίας. Είμαστε πολύ τυχεροί που διαθέτουμε τέτοιον πολιτιστικό πλούτο. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο είναι γνωστό στο ευρύτερο ελληνικό κοινό. Το περιεχόμενο της πλούσιας συλλογής ταξιδεύει συχνά ανά τον κόσμο και θαυμάζεται. Ωστόσο για εμένα κλειδί της ανάδειξης του είναι η εξωστρέφεια του Μουσείου σε τοπικό και εθνικό επίπεδο και η ύπαρξη ευκαιριών για νέους ανθρώπους να δουλέψουν στον τομέα της Σύγχρονης Τέχνης, είτε σε παιδαγωγικό επίπεδο είτε σε ερευνητικό. Τέλος, εκτός Ελλάδος, πραγματοποιείται μία άκρως ενδιαφέρουσα έκθεση για τους λάτρεις του λατινοαμερικάνικου σουρεαλισμού: μετά από 50 χρόνια τα προσωπικά αντικείμενα και έργα της λατρεμένης Frida Kahlo φεύγουν από το Μεξικό για να παρουσιαστούν στο μουσείο  Victoria & Albert του Λονδίνου. Μόνο τυχεροί όσοι την επισκεφτούν!

Τα ξεχωριστά στιγμιότυπα αυτού του μήνα κλείνουν με την ερμηνεία της εικόνας που συνοδεύει το blog-post. Την Παρασκευή 22 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε σ’ έναν από τους πιο όμορφους δρόμους της πόλης, στην οδό Σβώλου, μια μεγάλη γιορτή όπου αναδείχτηκε το στοιχείο της τοπικότητας και της συντροφικότητας που πρέπει να διαπνέει μια γειτονιά σε καιρούς δύσκολους, που το απρόσωπο στοιχείο των μεγάλων πόλεων έχει επιβαρύνει την ήδη γεμάτη στρες ζωή μας. Μακάρι το υπόλοιπο καλοκαίρι να συνεχιστεί στο ίδιο κλίμα ανεμελιάς.

Εύχομαι έναν Ιούλιο γεμάτο βουτιές τόσο στη θάλασσα όσο και σε όσα αγαπάτε να κάνετε τον ελεύθερο χρόνο σας!