Ένα σύντομο σχόλιο για μια ταινία αριστούργημα, που κρύβει από πίσω της ένα βιβλίο άξιο αναζήτησης.

Βρισκόμαστε στο 1937, στην Ισπανία, δύο χρόνια πριν το τέλος του Εμφυλίου και την πρώτη ήττα της Δημοκρατίας στην Ευρώπη. Σε μια επαρχιακή περιοχή που νικητές και ηττημένοι συνυπάρχουν κάτω από έναν πύργο και την κυρά αυτού να ορίζει άτυπα τις ζωές τους. Ο Λουίς ένας ιδεαλιστής στρατιώτης θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις αξίες και τα πιστεύω του γύρω από τα ζητήματα της φιλίας, του έρωτα, της οικογένειας και τελικά του ίδιου του εαυτού.

Ο Αγκούστι Βιγιαρόνγκα σκηνοθετεί ένα αριστούργημα και φέρνει στην επιφάνεια μέσω της μεγάλης οθόνης ένα συγκλονιστικό βιβλίο της 10ετίας του ’50 που λογοκρίθηκε από τον Φράνκο, αλλά κέρδισε το αναγνωστικό κοινό με την ζωντάνια της γραφής του. Ο Καταλανός Joan Sales αγωνιστής και εξόριστος του Εμφυλίου εκδίδει το 1956 ένα βιβλίο που μιλά για τον πόλεμο που καθόρισε πολλές ισπανικές ζωές, άλλαξε πολλά ιδανικά και πρόβαλε στοιχεία που εμφανίζονται σε περίοδο πολέμου. Βία, απώλεια αθωότητας, διαφθορά, κακό, η εξουσία και οι μηχανισμοί της είναι λίγα από τα στοιχεία που εμφανίζονται και στην ταινία, που σε καθηλώνει.

Οι Ισπανοί συγγραφείς διατηρούν μια άτυπη παράδοση στην γραφή τους για το ζήτημα της Μνήμης και πόσο αυτή παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή τους. Η διαχείριση του παρελθόντος και συγκεκριμένα του Εμφυλίου είναι ένα θέμα που παρουσιάζουν μοναδικά και αριστοτεχνικά τόσο ο Χαβιέρ Θέρκας όσο και ο Ζάουμε Καμπρέ. Δεν θα ήταν ενδιαφέρον να γνωρίσει και το ελληνικό κοινό το βιβλίο του Sales; Εγώ πάντως θα το αναζητήσω, όπως και το δεύτερο άτυπο μέρος του, οι «Άνεμοι της Νύχτας».