Αυτός ο μήνας πάντα είχε κάτι το μαγικό, αν θέλετε και το μεταβατικό. Είναι ανάμεσα στην άνοιξη και το καλοκαίρι, εκεί που κάτι τελειώνει, είτε είναι σχολείο, σπουδές, δουλειά είτε κάτι που αρχίζει, αλλά πολλές φορές δεν έχει διάρκεια γιατί το καλοκαίρι σε ξεμυαλίζει …και το ξεχνάς.

Μου αρέσει πολύ να τον αποκαλώ Μάη και όχι Μάιο. Ίσως παρασυρόμενη από την κατάσταση ανεμελιάς που γεννιέται με τον ερχομό του. Αυτός ο μήνας του 2018 ξεκίνησε και τελείωσε εξίσου όμορφα, προφανώς με υποχρεώσεις, αλλά πάντα με το αισιόδοξο βλέμμα της αναμονής του καλοκαιριού.

Παρακάτω θα αναφερθώ σε κάποια πράγματα που ξεχώρισα τον μήνα που πέρασε. Αυτό το είδος blog-post τείνω να προτιμώ και σε άλλους bloggers που παρακολουθώ. Παίρνω ιδέες, φτιάχνω νέες λίστες και συνεχίζω να προσπαθώ να «δουλεύω» το μικρό μου café.

Ο μήνας ξεκίνησε φυσικά με την 15^η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου. Ήταν ένα υπέροχο 4ημερο γεμάτο εικόνες, ακούσματα, συζητήσεις, συναντήσεις με αγαπημένα πρόσωπα, χαμόγελα και φυσικά λίγες βιβλιο-αγορές.  Ξεχώρισα το περίπτερο του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων με τις εξαιρετικές θεματικές εκδόσεις που είχε σε πολύ προσιτές τιμές και το υλικό που παρέχουν είναι μοναδικό. Προμηθεύτηκα τα πρακτικά της ημερίδας για τη δολοφονία του Λαμπράκη, που έγινε το 2013, καθώς και τον οδηγό της τρέχουσας έκθεσης «Ο φεμινισμός στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, 1974-1990».

Μένοντας στο χώρο του βιβλίου είχα το χρόνο να ακούσω 2 εκπομπές που ξεχωρίζω σχετικά με την βιβλιοφιλία και οι θεματικές τους με ενδιέφεραν πάρα πολύ. Αρχικά την εκπομπή Τα παιδιά του Μπόρχες του Διονύση Μαρίνου με θέμα το «Κουτσό» του Κορτάσαρ και την πρόσφατη επανέκδοση & μετάφρασή του από τον αγαπημένο Αχιλλέα Κυριακίδη  και στη συνέχεια την εκπομπή Διαβάζοντας της Κατερίνας Μαλακατέ με θέμα τον Paul Auster και προσκεκλημένη την μεταφράστρια του opus magnum του 4321, Μαρία Ξυλούρη. Αξίζει να τις ακούσετε!

Ήταν ένας παραγωγικός αναγνωστικός μήνας. Ολοκλήρωσα τις Μέρες Εγκατάλειψης , το οποίο με εντυπωσίασε με την δυναμική της γραφής του. Διάβασα απνευστί την Ημερήσια Διάταξη και ενθουσιάστηκα με το γεγονός ότι ένα βιβλίο μόλις 150 σελίδων μπορεί να σου προσφέρει τόσα πολλά μηνύματα, μαζί με την χαρά της ανάγνωσης φυσικά. Τελείωσα την δημοσιογραφική έρευνα της Λορ Μαρσάν «Τριπλή Δολοφονία στην οδό Λαφαγιέτ 147» και συγκλονίστηκα από το περιεχόμενο και τη δύναμη της ερευνητικής δημοσιογραφίας που υπηρετεί. Είχα την ευκαιρία να την δω και στη ΔΕΒΘ και ο λόγος της ήταν καίριος.

Ξεκίνησα 3 βιβλία, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά αρκετά ενδιαφέροντα το καθένα για την θεματική του. Αρχικά τις Φράουλες & Αίμα του Τζέιμς Κούνεν, γιατί ήθελα μετά την εμπειρία της ταινίας να έχω και την αναγνωστική γεύση στο πώς αντέδρασε η Αμερική στον Μάη του ‘68. Στη συνέχεια το Παρτάλι του Θεόδωρου Γρηγοριάδη, καθώς μετά την πλούσια σε πληροφορίες παρουσίαση του συνόλου του έργου τους στη ΔΕΒΘ από τον Τάσο Καπλάνη, ήθελα πάρα πολύ να ξεκινήσω την άτυπη τριλογία του. Και τέλος δεν θα μπορούσα να μην ξεκινήσω το νέο δημιούργημα του Θωμά Κοροβίνη «Ο θρύλος του Ασλάν Καπλάν» που με μοναδική μαεστρία και  γλαφυρότητα πραγματεύεται ένα ρομάντζο εποχής (και άλλα πολλά) την στιγμή που η πόλη της Θες/νίκης καταστρέφεται στη φωτιά του 1917.

Είδα δύο θεατρικές παραστάσεις, διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους , που μου προκάλεσαν αντίστοιχα συναισθήματα. Τα Ορφανά του ΚΘΒΕ ήταν μια αποτυχία για εμένα: ενώ η υπόθεση που πραγματεύονταν ήταν πολύ σημαντική, η απόδοση ήταν δραματική! Από την άλλη η Γρανάδα του Καλαβριανού μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και κάπως έτσι τελείωσε η χειμερινή θεατρική σεζόν. Ανυπομονώ για το τι θα δούμε το καλοκαίρι. Ήδη παρατηρώ κάποια θεατρικά σχήματα και κάπως με «φοβίζουν» οι ιδέες τους.

Κινηματογραφικά κινήθηκα σε λίγες, αλλά πολύ καλές ταινίες. Αρχικά η Οδύνη, ήταν μια εξαιρετική βιογραφική απόδοση του έργου της Μαργκερίτ Ντιράς, στο οποίο εκτός από την υποβλητική ατμόσφαιρα ξεχώρισε η πρωταγωνίστρια, Μελανί Τιερί, με την υποκριτική της δεινότητα. Ο Θάνατος του Στάλιν ήταν μια τραγελαφική κωμωδία-παρωδία (ή μήπως πραγματικότητα) για το τι συνέβη λίγες ώρες μετά το θάνατο αυτής της ιδιαίτερης προσωπικότητας της ιστορίας του 20^ου αιώνα. Το Ραντεβού εκεί ψηλά μου θύμισε για μια ακόμη φορά γιατί ο γαλλικός κινηματογράφος ξεχωρίζει και μπορεί να πραγματευτεί με ευαισθησία και λίγη μαγεία ακόμα και γεγονότα που πονούν. Στη συνέχεια το Στέμμα των Ινδιών με εντυπωσίασε με την προσεγμένη ιστορική μεταφορά και ακρίβεια ενός γεγονότος πολύ σημαντικού, όπως η αποχώρηση των Βρετανών από την Ινδία. Λίγο πριν το τέλος θαύμασα για μια ακόμη φορά το ταλέντο του  Χιου Τζάκμαν, στο μαγευτικό μιούζικαλ The greatest showman. Και τελευταίο, αλλά όχι αμελητέο, το Wonder με το οποίο συγκινήθηκα πάρα πολύ και αγάπησα για μια ακόμη μια φορά την Τζούλια Ρόμπερτς.

Παραμένοντας στους κινηματογραφικούς χώρους ξεκίνησα να βλέπω μία σειρά και ομολογώ έχω εθιστεί. Να τονιστεί ότι δεν είμαι λάτρης των σειρών, ωστόσο το The Crown αποτελεί εξαίρεση. Ακόμα και αν κάποιος δεν ενδιαφέρεται για τα πολιτικά πράγματα του Ηνωμένου Βασιλείου, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την απαράμιλλη γοητεία που ασκεί το παρελθόν αυτής της χώρας. Το είχα νιώσει διαβάζοντας την Hilary Mantel! Η σειρά είναι εξαιρετικά στημένη!Ξεκινά άτυπα από τον γάμο της Ελισάβετ Β’ με τον Φίλιππο το 1947 και παρακολουθούμε έκτοτε τη ζωή αυτής της γυναίκας και ταυτόχρονα την πολιτική κατάσταση (και όχι μόνο) της χώρας της. Ίντριγκες και μεγάλο παρασκήνιο σε μία χώρα που δεν χαρακτηρίστηκε τυχαία αυτοκρατορία.

Λίγο πριν φύγει ο μήνας, όπου τιμούμε τα 50 χρόνια από τον μεγάλο Μάη του ’68 (διαβάστε τα εξαιρετικά αφιερώματα από τον Αναγνώστη, τις εκδόσεις Verso και το ψηφιακό περιοδικό Marginalia) μας αποχαιρέτισε ένας από τους σημαντικότερους αμερικάνους συγγραφείς, ο Philip Roth. Θα λέγαμε ότι έφυγε πλήρης ημερών, αφήνοντας όμως πίσω του ένα από μοναδικό μεταπολεμικό συγγραφικό έργο. Η γραφή του μπορεί να μην αρέσει σε πολλούς, όμως είναι ξεχωριστή όπως και ο τρόπος που παρουσιάζει γεγονότα που σημάδεψαν τη χώρα του. Εγώ τον ανακάλυψα κάπως αργά, ωστόσο έχω βάλει στόχο να διαβάζω κάθε χρόνο και ένα βιβλίο από την εργογραφία του.

Καλό μήνα!