Ένα σύντομο σχόλιο για την θεατρική παράσταση «Γρανάδα», σε σκηνοθεσία & σενάριο του Γιάννη Καλαβριανού.

Χθες το βράδυ παρακολούθησα το νέο δημιούργημα του Γιάννη Καλαβριανού. Ήταν η τρίτη του δουλειά που παρακολουθούσα και αποχωρώντας από την αίθουσα είχα πάλι αυτή την αίσθηση πληρότητας που οφείλει να σου αφήνει κάθε θεατρική παράσταση που επιλέγεις να δεις.

Ένα έργο που μιλά για την απώλεια, τις συμπτώσεις μέσα στο χρόνο, τα όνειρα, τα αστέρια και πάνω απ’ όλα την αγάπη που δένει αλλά και χωρίζει ζωές. Ένας λόγος οικείος, γεμάτος ποίηση, έρεε για 1.5 ώρα και μας μετέφερε τόσο στην Ισπανία του 16^ου αιώνα, όσο και στο σήμερα που ενώ οι καιροί έχουν αλλάξει τα συναισθήματα των ανθρώπων παραμένουν ίδια. Ο κάθε ένας χαρακτήρας αναπτύσσονταν εξαιτίας του άλλου, ένα γαϊτανάκι συναισθημάτων, που μόνο μετά το τέλος της παράστασης μπορείς να συνειδητοποιήσεις ποιος ήταν ο πραγματικός χρόνος εξέλιξης των γεγονότων.

Η πόλη της Γρανάδας επιλέγεται ως ένα σύμβολο της Ζωής και του Θανάτου διαχρονικά. Εναλλασσόμενα  συναισθήματα  χαρμολύπης κυριαρχούν σ’ όλη τη διάρκεια του έργου, αλήθειες που δεν ειπώθηκαν ποτέ αλλά είναι εκεί και μέσα από τη σιωπή τους, όπως αυτή που κυριαρχεί σ’ ένα μουσείο, φωνάζουν άτυπα αυτό που θέλουν να πουν.

Για μια ακόμη φορά οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών ανέδειξαν το εξαιρετικό κείμενο και τον θεατρικό στόχο του Καλαβριανού. Ξεχώρισα, για μια ακόμη φορά, τον Γιώργο Γλάστρα, ως πατέρα της οικογένειας & κατόχου της Γνώσης αλλά και του Μυστικού της υπόθεσης και την Λυδία Φωτοπούλου σε ρόλο-κλειδί ανάμεσα στους ήρωες.